آخرین تلاشهای یک رئیس جمهور شکست خورده

بوش تلاش می کند درسفر به منطقه آخرین تلاش های خود رابکارگیرد تاچهره ای مطلوب از خود ارائه دهد

علی حاج محمدی: جرج بوش رئیس جمهوری آمریکا هنگام دیدار از سرزمین های اشغالی  فلسطین در هتلی اقامت خواهد کرد که هزینه آن شبی 2600 دلار آمریکاست و بیش از 10 هزار  پلیس اسراییلی، یعنی بیش از یک سوم کل نیروی پلیس  این رژیم با شمارش نیروهای ذخیره، از وی محافظت خواهند کرد.
رژیم اسراییل همچنین هزینه های هنگفتی را صرف تشریفات این دیدار کرده است و قصد دارد در استقبال از حامی بزرگ خود سنگ تمام بگذارد.
اما این همه های و هویی است برای هیچ. چراکه  بوش برای این گردش 9 روزه برنامه مشخصی ندارد. مغز سیاست خاورمیانه ای کاخ سفید در انتهای مهلت حاکمیت خویش به درد «چه کنم» دچار شده است و  قصد دارد بر اساس آنچه در دیدارهای خود با شیوخ عرب و غیرعرب پیش می آید و گفته می شود موضعی تنظیم کند و وعده ای بدهد و نتیجه ای بگیرد و در آخر کار مقابل دوربین ها خنده ای بزند و به کاخ خود بازگردد.
بوش حتی مطمئن نیست که در امن ترین موکب اطراقش (اسراییل) چه پیش خواهد آمد و لذا استفان هادلی، سخنگوی کاخ سفید هفته گذشته تصدیق کرد که هرگونه دیدار سه جانبه میان وی، سران رژیم صهیونیستی و سازش کاران فلسطینی منوط به نتایج دیدارهای جداگانه وی با  هر دو گروه است. روی دیگر این سخن آن است که بوش درباره موفقیت سفرش هیچ اطمینانی ندارد و لذا نمی خواهد بی گدار به آب بزند.
احتمالا بوش اگر ببیند که اوضاع پس است و هیچ موفقیتی در دیدار  سه جانبه (همراه با ایهود اولمرت و محمود عباس) نیست اصلا بر سر چنین میزی نخواهد نشست و صرفا با تشویق طرفین به رفع اختلافات، بعد از هریک از دیدارهای دوجانبه اش غائله را ختم خواهد کرد و بعد وعده تکراری اش را سر خواهد داد که معاهده صلح تا پایان 2008 به نتیجه می رسد. البته وقتی شخص اول آمریکا الان به مذاکره ای سه جانبه تن نمی دهد باید افق مذاکرات را بسیار تیره دیده باشد و بهتر بداند که وعده هایش سرابی بیش نیست.
اظهارات هفته گذشته فرمانده ارتش اسراییل پرده از ضمیر پنهان حاکمان رژیم صهیونیستی برداشت و نشان داد که آنها به هیچ وجه سر صلح و همراهی ندارند و همه حرکات ماه های گذشته شان نمایشی بوده است. بنی گانتز در اظهاراتی هنگام خداحافظی از سمتش گفت که خاورمیانه در 4000 سال گذشته منطقه آشوب و خونریزی بوده و در چهار هزاره آینده نیز آرام نخواهد گرفت.
وی که با حسرت شاهد شکست سربازان تحت امرش از دلاوران حزب الله لبنان در تابستان دوسال پیش بود، هرگونه طرح صلحی را برای منطقه خاورمیانه بی تاثیر دانست و گفت که نزاع در این منطقه هیچگاه آرام نخواهد گرفت.
با این حال، هادلی درباره برنامه گردش بوش در سایر کشورهای محل گذرش نیز دست به کلی گویی زد: مبارزه با تروریزم و کنترل نفوذ ایران. اهل فن می دانند که در عرصه دیپلماتیک فقط کسانی کلی گویی می کنند که یا می خواهند مخفی کاری کنند و یا اصلا برنامه ای ندارند که بخواهند مخفی کنند و با عنایت به حال و روز سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه در سال های اخیر تحصیل دومین نتیجه به خرد نزدیک تر است.
 در این میانه، میزبانان عرب آقای بوش حالی دیگر دارند. بی گمان، بازی آناپولیس برای مدعوان عرب این اجلاس نتایج دلچسبی نداشته است و اگر داشت نخستین اتفاقی که باید می افتاد از هم پاشیدن ائتلاف نصف و نیمه ایهود اولمرت با تندروهای صهیونیست به سرکردگی اویگدور لیبرمان بود که حتی نفس مذاکره درباره حقوق اصلی فلسطینیان (سرنوشت قدس، بازگشت آوارگان و حاکمیت فلسطینی) را محرکی برای خروج از حامیت می انگارند.
اما بوش جرات گفتن این حقیقت را ندارد و سران عرب نیز به این حقیقت پی برده اند و لذا اگر هم فرش قرمزی برای سردمدار آمریکا پهن کنند، دل خوشی از وی نخواهند داشت، بخصوص که آفتاب قدرت بوش لب بام است و دیگر به وعده ها و قسم های وی نیز اعتمادی نیست.
گردش بوش در برخی کشورهای عرب خاورمیانه دیدنی خواهد بود چون سران عرب این کشورها در دلشان به استقبال بشری شکست خورده می روند. آنها مدیری منقضی خدمت را به حضور خواهند پذیرفت که از سر ناچاری و در حضیض دیپلماتیک به خاکشان پا می گذارد و سابقه خوشی هم نه در داخل آمریکا و نه در بیرون آن از خود به جای نگذاشته است و چهره مخوف استکبار جهانی را با ترفندهای نابخردانه خود نخ نما کرده است و البته این فرجام، محصول پایمردی همراه با تدبیر جمهوری اسلامی ایران و دیگر اصحاب مقاومت در خطه خاورمیانه بوده است.
پس بوش زخم خورده است؛ از ایران پیشرو، از بیداری اسلامی، از جنبش های پایدار مقاومت و اکنون آمده است که بر زخمش مرهمی دست و پا کند و مرهم زخم او چیزی نیست جز ریختن آتشی نو به کورسوز مخالفت های منطقه ای علیه ایران و علیه زنجیره پایداری در خاورمیانه که در ید قدرت ایران می چرخد.
گویی آفتاب لب بام کاخ سفید به سرش افتاده اکنون که نه خاورمیانه بزرگ محقق شد و نه به اصطلاح میانه روهای این منطقه علیه ایران گرد آمدند، تیغ فتنه را تیز کند و لذا تصمیم گرفته هر جای نقشه این منطقه بلاخیز که دود فتنه از آن بر می خیزد اطراقی کند و با به اصطلاح میانه روها شامی دیپلماتیک بخورد. قطر، عراق، عمان و سوریه در برنامه گردش بوش نیستند چون آنچنان که باید و شاید به اندیشه های ضد ایرانی کاخ سیاه خدمتی نکرده اند.
بوش مدعی است که در این گردش می خواهد نتایج اجلاس آناپولیس را هم پیگیری کند. پس چرا قطر، عراق، عمان, سوریه و ترکیه که در آناپولیس حضور داشتند در برنامه گردش وی نیستند؟ نیستند چون کمابیش به تدبیر بی بدیل صاحبخانه خاورمیانه تمکین کرده اند و به هدایت الهی راهبر آن تعظیم کرده اند و البته سایرین هم در آینده ای نه چندان دور به فضل الهی به تدبیر صاحبخانه تمکین خواهند کرد.
و در این میان حکایت بوش حکایت کودکی است که وقتی زورش به صاحبخانه نمی رسد تصمیم می گیرد که شیشه خانه را بشکند و پا به فرار بگذارد.