نوار غزه 13سال پس از
فرار رژیم ‎صهیونیستی

به گزارش گروه تحلیل و تفسیر خبرگزاری قدس (قدسنا)،  در 12 سپتامبر 2005 ارتش رژیم صهیونیستی به همراه شهرک نشینان از اراضی غزه مجبور به عقب نشینی شد و به خط مرزی اشغال شده در سال 1948 بازگشت، سوالی که این روزها پس از 13 سال مطرح می شود این است آیا مردم غزه به مانند مردم جنوب لبنان طعم آزادی واقعی را چشیده اند؟

در زمان فرار  صهیونیستها از غزه بسیاری از تحلیلگران نظامی و سیاسی آن را به علت فشارهای مقاومت فلسطین بر اسرائیل دانستند که پس از انتفاضه سال 2000 آغاز شده بود، برخی نیز این مساله را به بار مالی غزه که بر دوش تل آویو بود، مرتبط دانستند.

پیش از فرار صهیونیستها، 21 شهرک صهیونیست نشین در غزه  وجود داشت که در پنج منطقه مختلف توزیع می شدند، در این شهرک ها هم 6 هزار شهرک نشین سکونت داشتند.

عقب نشینی از غزه در تابستان 2005 و زمانی رخ داد که آریل شارون نخست وزیر رژیم صهیونیستی بود.

حالا پس از گذشت 13 سال از فرار صهیونیستها از غزه این سوال در محافل منطقه ای مطرح شده که آیا ساکنان قریب به 2 میلیونی این باریکه، پس از عقب نشینی اسرائیل طعم آزادی واقعی را چشیده اند و یا به نحوی دیگر گرفتار پروژه های صهیونیستی شده اند.

رژیم صهیونیستی یک سال پس از مجبور شدن به عقب نشینی از غزه و در پی پیروزی حماس در انتخابات، محاصره زمینی، هوایی و دریایی غزه  را آغاز کرد. محاصره ای که تاکنون ادامه یافته است. اگر مدل آزادی جنوب لبنان در سال 200 را در کنار مدل آزادی غزه قرار دهیم متوجه تفاوت های مهمی می شویم. حزب الله لبنان در سال 2000 توانست صهیونیست‎ها را مجبور به عقب نشینی از جنوب لبنان کند اما این خروج با خروج صهیونیستها از غزه تفاوت های آشکار دارد.

در غزه همچنان وضعیت گذرگاهها، عبور مرور زمینی از طریق مصر و مرزهای مشترک با اسرائیل ، همچنین ورود و خروج کشتی ها به سواحل غزه کاملا در کنترل صهیونیستها است، این مساله باعث شده که فلسطینی ها در غزه طعم آزادی واقعی و عقب نشینی صهیونیستها را نچشند.

در این باره قدسنا نگاه تحلیلگران فلسطینی را رصد کرده تا از زوایه دید آنها به این مساله بنگرد. «ایمن الرفاتی» مدیر مرکز تحقیقات منطقه ای در غزه به پایگاه خبری الخلیج آنلاین گفت: نوارغزه از لحاظ مسائل ملی گرایانه آزاد شده اما از لحاظ جوانب اقتصادی و سیاسی هنوز نمی توان واژه آزادی را برای آن به کار برد.
 

با وجود گذشت بیش از یک دهه از عقب نشینی صهیونیستها از غزه، در برخی بخش های غزه همچنان وابستگی به رژیم صهیونیستی احساس می شود.

البته اگر بخواهیم نیمه پر لیوان را ببینیم باید گفت که برای نخستین بار عقب نشینی صهیونیستها از غزه یک تحول بزرگ در مساله فلسطین ایجاد کرد، پیش از این سابقه نداشت که یک منطقه از فلسطین تاریخی پس از اشغال، از سیطره صهیونیستها خارج شود.

اما از لحاظ مسائل ژئوپلتیکی و جغرافیای سیاسی مساحت 365 کیلومتری غزه همچنان زیر یوغ اشغال اسرائیلی ها قرار دارد.

منظور من از مسائل ژئوپلتیک این است که نوارغزه در داخل از سیطره صهیونیستها آزاد شده اما از محیط پیرامونی و مرزهای خود کاملا در محاصره اسرائیل و مصر قرار دارد و هیچ منفذ و راه ارتباطی با دنیای خارج ندارد که از طریق آن بتواند بدون نظارت و حضور یک طرف سوم (رژیم صهیونیستی و یا مصر) با کشورهای اطراف خود ارتباط برقرار کند.

در اینجا باید به این مساله اشاره کنم که غزه در گذشته هفت گذرگاه داشت که 6 گذرگاه آن تحت سیطره اسرائیلی‎ها بود و یک گذرگاه آن تحت سیطره مصر با نظارت اروپایی قرار داشت. این مساله قبل از پیروزی حماس در انتخابات بود.

اما در شرایط کنونی و پس از فرار صهیونیستها، غزه تنها سه گذرگاه دارد که یکی از آنها در سیطره کامل مصر و دو گذرگاه دیگر در کنترل کامل صهیونیستها قرار دارد.

البته در مسائل ملی گرایانه و مقاومتی ما شاهد تحولات مهمی بوده ایم که غزه را با دوران پیش از فرار صهیونیستها کاملا متفاوت کرده است، در شرایط کنونی مقاومت با تسلیحاتی که در اختیار دارد به یک قدرت میدانی برای حمایت غزه تبدیل شده است.

حتی تحلیلگران نظامی صهیونیست نیز به این مساله اذعان دارند که عقب نشینی از غزه از بزرگترین اشتباهات اسرائیل در تاریخ محسوب می شود، چون به توسعه و تقویت توانمندی گروههای مقاومتی کمک کرد.
 

در برابر این توانمندی ها اسرائیلی ها نیروهای نظامی خود را در مرزهای غزه مستقر کردند و سیاست ترور رهبران مقاومت را از سال 2005 آغاز کردند.

در 13 سال گذشته غزه شاهد عملیات های نظامی متعددی بوده، در این دوران سه جنگ اساسی رخ داده که به اعتقاد تحلیلگران نظامی شدیدترین جنگ ها از سال 1967 تاکنون محسوب می شوند.

در موضوع اقتصادی نیز تجارت و انتقال کالا از غزه به طور اساسی مرتبط با گذرگاههای اسرائیلی است که باعث شده تل آویو به طور کامل بر اقتصاد غزه چنبره بیاندازد.
 

هر آنچه وارد غزه می شود بر اساس توافق پاریس در سال 1994 میان تشکیلات خودگردان و اسرائیل، از فیلتر اسرائیلی ها عبور می کند.
 

با وجود این موانع و دشواری ها،  عقب نشینی صهیونیستها از غزه باعث اجرای پروژه های اقتصادی و کشاورزی  در غزه شد که حتی برخی از آنها نیاز دو میلیون فلسطینی در غزه را تامین کرد.

 

«نزار الوحیدی» از مسئولان وزارت کشاورزی در غزه نیز درباره عقب نشینی صهیونیستها از غزه و تاثیر آن بر مسائل اقتصادی این باریکه گفت: در پی فرار صهیونیستها 60 هزار دونم از اراضی کشاورزی به کنترل فلسطینی ها بازگشت ، همچنین ما توانستیم 80 درصد از منابع آبی غزه را باز پس بگیریم. البته محاصره اسرائیلی ها علیه غزه، باعث شده که پروژه های اقتصادی و کشاورزی با مشکل مواجه شوند.
 

به گزارش قدسنا، رژیم صهیونیستی در سپتامبر سال 2005  مجبور به فرار از غزه شد، در آن زمان آریل شارون نخست وزیر این رژیم بود. صهیونیستها 21 شهرک در مناطق پنج گانه غزه یعنی رفح، خانیونس، غزه، منطقه مرکزی و منطقه شمالی داشتند.
 

نام این شهرک ها  نیتسر حزانی، جانی طال، غوش قطیف، نافیه دکالیم، جدید، غانی اور، بدولح، متسفیه (بنی عتصمونه)، بیئات سادیه (1) و(2)، شیلو- یاکال، موراج، رفیح یام، ایرز، وکفار یام، وتل قطیفه، شیرات هیام، ایلی سینای، دوغیت، نیسانیت (1)و(2)، نتساریم، وکفار داروم بود که مجبور به تخلیه همه آنها شدند.
 

پس از عقب نشینی از غزه، صهیونیستها محاصره اقتصادی و امنیتی غزه را در سال 2006 آغاز کردند که بر همه بخش های حیاتی، اقتصادی و معیشتی ساکنان این باریکه تاثیرات خود را بر جای گذاشت.
 

البته از لحاظ سیاسی نیز در پی پیروزی حماس در انتخابات پارلمانی سال 2006 ، اختلافات فلسطینی – فلسطینی افزایش پیدا کرد و تاکنون نیز لاینحل  باقی مانده است.
 

انتهای پیام/م.ت/22