کودکان فلسطینی اسیر دخمه های انفرادی؛ ماحاصل مصاحبه با 300 کودک فلسطینی اسیر در زندانهای ...

یک پتوی مندرس همه آن چیزی است که کف اتاق را پوشانده است و اتاق نیز که بیشتر شبیه دخمه است به زحمت دو مترمربع مساحت دارد وهیچ پنجره ای هم ندارد.یک لامپ هم 24 ساعته، هفت روز هفته روشن است تا خواب را از چشم هر اسیری بگیرد. اینجا همان سلول انفرادی بدنام شماره 36 در زندان الجلامه نزدیک شهر حیفا دراسراییل است که بیشتر کودکان فلسطینی یا ماجرایش را شنیده اند و یا خود این تجربه تلخ را چشیده اند.اغلب کودکانی که اینجا زندانی شده اند در دل شب و پیش ازسحر از خانه هایشان ربوده شده اند و در یک مورد، در بیت عمر در بیت لحم، سربازان اسراییلی درهای خانه کودکی فلسطینی را از لولا درآوردند و کودک فلسطینی را در سیاهی شب با چشمان بسته به اسارت بردند. بسیاری از این کودکان اسیر در سلول های انفرادی در محله های نزدیک شهرک های اسراییلی زندگی می کنند که به "نقاط رعشه" معروف شده است و گناه آنها اغلب پرتاب سنگ به سمت شهرک نشینان یا سربازان صهیونیست است.
به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا)، جزییات تلخ سلول های انفرادی اخیرا در گزارشی افشا شد که ماحاصل مصاحبه با 300 کودک فلسطینی در چهار سال گذشته بود. این گزارش که توسط مرکز دفاع از کودکان بین الملل منتشر شده است نشان داد که اسراییل الگوی خاصی را برای به زانو درآوردن کودکان فلسطینی طراحی کرده است. در یازده سال گذشته، حدود 7500 کودک که برخی فقط 12 سال داشته اند به اسارت نیروهای اسراییلی درآمده و بعد از بازجویی های وحشتناک به سلول های انفرادی فرستاده شده اند. با این حساب، حدود 500 تا 700 کودک فلسطینی یا دو کودک در روز به طور میانگین در این فرایند سبعانه گرفتار شده اند.
محمد س. نوجوان فلسطینی ساکن طولکرم در شمال کرانه باختری هنگام اسارت فقط 16 سال داشت. وی را ساعت 2:30 بامداد از رختخوابش بیرون کشیدند و بعد از بستن چشمانش، در حالی که فحش های رکیکی نثار وی می کردند، کشان کشان به مکان نامعلومی بردند که بعدا معلوم شد مرکز بازجویی از کودکان در نابلس بوده است. پیش از بازجویی نیز وی را یک ساعت در دل سرمای شب بر روی زمین خواباندند تا جسمش هیچگاه سالم به سلول انفرادی نرسد. وعده های بعدی منوی اسراییلی عبارت بود از بازجویی سبعانه در ساعت یازده صبح و بازرسی بدنی بعد از کندن کلیه لباس های کودک.
آنها محمد را با دستان و چشمان بسته به مرکز انفرادی فوق می برند و فقط اجازه خوردن آب به وی می دادندکه البته فقط از شیر دستشویی ممکن بود. محمد را سپس به سلول شماره 36 بردند و وی نخستین شب اسارت را کف زمین سلول که همان پتوی مندرس و کثیف را هم نداشت سپری کرد.
محمد 17 روز در زندان انفرادی و در سلول های شماره 36 و 37 سپری می کند و فقط برای بازجویی های بعدی از سلول بیرون آورده می شود.وی روزی دو تا سه ساعت تحت بازجویی بوده است در حالی که روی صندلی کوتاهی نشانده شده و دستانش به صندلی زنجیر شده بوده اند.
همچنین بر اساس سنت رایج در زندان های اسراییل کودکان فلسطینی فقط زمانی اجازه استفاده از وکیل دارند که دوران بازجویی شان سپری شده باشد حال آن که کودکان مجرم اسراییلی ظرف 48 ساعت وکیل می گیرند و البته کودکان زیر 14 سال هیچگاه زندانی نمی شوند. اسراییل با کودکان فلسطینی بالای 12 سال مانند بزرگسالان رفتار می کند و آنها را بدون تفهیم هیچ گونه اتهامی تا 188 روز زندانی می کند.
جرارد هورتون، وکیل مرکز دفاع از کودکان بین الملل می گوید که اگر یک کودک اسراییلی و یک کودک فلسطینی به هم سنگ پرتاب کنند، اولی را در مرکز بزهکاری کودکان بررسی می کنند و دومی را به دادگاه نظامی می فرستند. گزارش مرکز مزبور همچنین نشان می دهد که کودکان چشم و دست بسته فلسطینی به محض سوار شدن بر جیپ های نظامی اسراییل هدف ضرب و شتم سربازان اسراییلی قرار میگیرند،در حالی که صدای کلیک دوربین های عکاسی و صدای قهقهه سربازان صهیونیست فضای خودروی نظامی درمی نوردد.
کودکان فلسطینی بعد از آن که در سیاهی شب از خانه هایشان ربوده می شوند، به نزدیک ترین شهرک صهیونیست نشین فرستاده می شوند تا پیش از باز شدن مراکز نظامی در آنجا نگهداری شوند و در این حالت، آنها ساعت های متمادی زیر باران می مانند و از سرما به خود می پیچند و استغاثه آنها به شهرک نشینان برای جای خواب نشنیده گرفته می شود و این ماجرا، نمونه ستمی است که بر احمد ف. دیگر کودک فلسطینی روا داشته اند.
احمد ف. کودک 15 ساله فلسطینی ساکن ده بورین در مجاورت شهر نابلس است. وی در سال 2011 اسیر شد و به مرکز بازجویی هوارا انتقال یافت و از ساعت 5 صبح تا 3 بعد از ظهر در آنجا بازجویی می شد. در حین بازجویی، سربازهای اسراییلی با سگی وحشی به اتاق بازجویی می آیند و غذای سگ را به صورت احمد دست و چشم بسته میرزند.بازجوها سپس تکه ای نان را بر روی شلوار احمد کنارغدد تناسلی اش قرار می دهند و سگ را به جان وی می اندازند.
در طول بازجویی، بسیاری از کودکان فسلطینی تهدید به تجاوز جنسی می شوند. در 29 درصد از موارد اسارت، کودکان فلسطینی مجبور به امضای مدارکی به زبان عبری شده اند که حاوی اعترافاتی دروغ از زبان کودکان بیچاره است تا زمینه برای آزارهای بعدی در زندان فراهم شود. کودکان فلسطینی بعد از امضای اعتراف نامه فوق به سرعت به دادگاه نظامی فرستاده می شوند و آنجا برای نخستین باراجازه داشتن وکیل به آنها داده میشود و چون کودکان فلسطینی طبعا هرگونه اتهامات وارده را تکذیب می کنند، مجبورند از چهار ماه تا شش ماه در سلول بمانند تا پاسخ اعتراض آنها ابلاغ شود. البته آنها می توانند به جرم ناکرده خود اعتراف کنند و به مدت دو تا سه ماه زندانی شوند، لذا بسیاری از آنها ترجیح می دهند که اصلا اعتراض نکنند و اتهامات وارده را بپذیرند تا هرچه زودتر از جهنم سلول خلاص شوند.
در سال 2010، 99.74% از کودکان فلسطینی به "جرم" خود اعتراف کرده بودندو البته بسیاری از آنهابزندان های داخل اسرائیل فرستاده شده اند ودر نتیجه ملاقات خانواده هایشان باآنها تقریبا غیر ممکن است.
تمام:ع ح/ حُر14