نارسایی رسانه های "اسراییل" براه افتادن سیلی از کاروانهای زمینی و دریایی به سوی سواحل غزه...

چرادر تجاوز اخیر برخلاف جنگ 22روزه غزه (2009) رسانه های اسراییلی در کنار جناح حاکم نیستند؟

در استانه جنگ 22 روزه غزه (27دسامبر 2008 الی 18 ژانویه 2009) آنچه بیش همه نمود داشت اتش تهیه ای بود که رسانه های صهیونیستی برای ایجاد بهانه های لازم جهت تجاوزی بی سابقه توسط ارتش صهیونیستی علیه نوار غزه فراهم می کردند.
از ابتدای این جنگ که طی هماهنگی کامل تل اویو  با رژیم مبارک  آغاز شد رسانه های اسراییلی بر طبل جنگ کوبیدند و باانتشار مقالاتی متعدد از این تجاوز به شدت حمایت کردند. روزنامه های معاریو، یدیعوت احارنوت، هاآرتس، جرزالم پست، رادیوهای ارتش، صدای اسراییل و رادیو سراسری رژیم صهیونیستی،   کانالهای دو، هفت و 10 تلویزیون اسراییل در خط مقدم فراهم کردن آتش تهیه برای قتل عام ملت غزه بودند.
جستجویی در موتورهای جستجو گر معروف شبکه جهانی اینترنت در باب این مورد اطلاعات دقیقتری از پیش قراولی رسانه های نوشتاری و دیداری اسراییل در ان زمان برای خلق جنایتی دیگربرای اسراییل در سال 2008 – 2009 م به دست خواهد داد. این رسانه ها همچنین پس از پایان جنگ 22 روزه  و در مقابله با گزارش قاضی ریچارد گلدستون رییس کمیته حقیقت یاب جنگ غزه  از جان مایه گذاشتند تا به هرنحوی گزارش وی برای سازمان ملل منتشر نشود.
در مقابل، گروههای فلسطینی در جنگ 22 روزه علاوه براینکه در صحنه نظامی و امنیتی حماسه بی نظیری را خلق کردند در صحنه رسانه ای نیز تجربه ای بی بدیل  کسب نمودند که نظیر ان وجود نداست. حرکت سازمان یافته رسانه های تصویری فلسطینی از جمله شبکه های الاقصی، القدس و رامتان در کنار  تلاش پیگیر رسانه های منطقه ای  چون، العالم و المنار وسوریا الاخباریة، پرس تی وی  صحنه ای را خلق نمود تا جنگ 22 روزه را جنگ در برابر دوربین های تلویزیونی لقب دادند. محور فعالیت این شبکه ها تمرکز بر افشای جنایات اسراییل علیه مردم غزه برای افکار عمومی جهان بود. فعالیتی که منجر به رسوایی بین المللی اسراییل در نزد افکار عمومی جهان شد. رسوایی که همدردیهای بین المللی در همه قاره ها با فلسطینی ها را در پی داشت و اسنادی شد در دست قاضی گلدستون یهودی که جز نامیدن  اسراییل به جنایتکار جنگی در گزارشش راه دیگری نداشته باشد. براه افتادن سیلی از کاروانهای زمینی و دریایی  به سوی سواحل غزه و برگزاری تحصن ها، تجمعات، راهپیمایی، همایش ها و سمینارهای ضد اسراییلی تنها گوشه های از تاثیر گذاری شاهکار رسانه ای جریان مقاومت در حین و پس از جنگ غزه بود. و اتفاقات ریز و درشت دیگری که به برکت همین رویداد رسانه ای بعدها به نفع فلسطین رقم خورد.
اینک اما در جریان تجاوز جدید صهیونیستها آنچه بیش از همه به چشم می اید رفتار منفعل رسانه های اسراییلی است. جز روزنامه اسراییل الیوم، رادیو ارتش اسراییل و کانال هفت تلویزیون این رژیم که نزدیک به جناح حاکم بر تل اویو و مشخصا شخص بنیامین نتانیاهو است سایر رسانه های اسراییلی نه تنها برای فراهم کردن آتش تهیه جنگ جدید تلاشی نمی کنند بلکه از ابتدای تجاوز جدید در صدد آماده سازی افکارعمومی اسراییل برای برقراری اتش بس با گروههای مبارز فلسطینی هستند.
گزارشات یکی دو روز اخیر روزنامه های  معاریو، هاارتض، یدیعوت احارنوت و... به همراه گزارشات کانال های 10 و دو اسراییل  به خوبی از تمایل این رسانه ها برای القای این نکته حکایت دارد که جنگ دیگر چاره کار اسراییل برای فرار از فروپاشی نیست. گزارشاتی که به زبان شخصیت های جناح رقیب نتانیاهو در انتخابات آتی منتشر می شد و از زبان آنها خواستار پایان دادن به تجاوز جدید بود.
البته این تغییر نگاه رسانه ها ریشه در مشکلات درونی اسراییل بویژه طی یک سال اخیر دارد. روزنامه های معاریو، هاآرتض، یدیعوت احارنوت ، جرزالم پست و.. به همراه کانالهای تلویزیونی 10 و دو اسراییل در پی انشقاقات بوجود آمده در جامعه صهیونیستی در نتیجه بحرانهای اقتصادی و اجتماعی در این رژیم از سوی حکومت صهیونیستی تا آستانه تعطیلی هم پیش رفتند تا جاییکه روزنامه هاارتض یکی از پر تیراژترین روزنامه های اسراییل به سبب  انتقاد از عملکرد اقتصادی و اجتماعی کابینه مجبور شد برای بقا، امتیازش را به یک سرمایه دار یهودی بفروشد. ضمیمه های معروف این روزنامه دیگر منتشر نمی شود و روزنامه اصلی نیز از 18 صفحه رنگی به 12 صفحه کاهش یافته است. حال روز رسانه هایی چون  معاریو و یدیعوت احارنوت بهتر از هآارتض نیست. انها نیز به دلیل مشکلات مالی و اقتصادی تا آستانه تعطیلی پیش رفته اند. کانال 10 و دو اسراییل نیز وضعیتی مشابه رسانه های دیگر دارند. وضع قوانین جدید تحت نام " افترا" که هرگونه انتقاد از دولت را ممنوع می کند دهان روزنامه نگاران اسراییل را هم پلمپ کرده است.
خلاصه اینکه رکن چهارم دمکراسی اسراییل در تجاوز حاضر این رژیم به غزه نه تنها آن پویایی جنگ 22روزه را برای تل اویو نشینان ندارد بلکه به دلایل گفته شده بیمارنیزاست. دلیلش را باید در وضعیت اقتصادی، اجتماعی و سیاسی حاضر اسراییل جستجو کرد. اوضاعی که از یکسال پیش نیم میلیون معترض را به خیابانهای 11 شهر اشغالی کشاند تا بگوید تخصیص بودجه های آموزشی ، رفاهی و اقتصادی به نفع ماجراجویی های نظامی و امنیتی، اسراییل را به پرتگاه سقوط هدایت کرده است.
تمام/ش/26