بازسازی غزه از واقعیت تا سراب؟

* مهدی شکیبایی

کنفرانس بین المللی بازسازی نوار غزه با هدف جمع آوری کمکهای مالی تقریباً 80 دولت و سازمان پولی جهان برای بازسازی خرابیهای ناشی از تجاوز 22 روزه اسرائیل به غزه، روز گذشته (دوشنبه) در شرم الشیخ مصر برگزار شد.
برای تحلیل میزان جدیت شرکت کنندگان در این کنفرانس جهت تحقق هدفهای آن، توجه به چند نکته ضروری است:
نخست؛ کنفرانس شرم الشیخ در کشوری برگزار می شود که در جریان 22 روز تجاوز وحشیانه اسرائیل به نوار غزه، حاضر نشد گذرگاه استراتژیک رفح را به روی مردم جنگ زده غزه بگشاید.
دوم؛ این نشست پس از پایان تجاوزهای 22 روزه اسرائیل به نوار غزه برگزار شده است.
سوم: شرکت کنندگان در کنفرانس عمدتاً کشورهایی بوده اند که در جریان تجاوز اسرائیل به نوار غزه از این اقدام حمایت کرده و آن را «دفاع اسرائیل از خود» معرفی کردند.
احصای ویژگیهای بالا از کنفرانس شرم الشیخ، درستی و مصداقیت برگزار کنندگان آن را در افکار عمومی منطقه و جهان با علامت استفهام رو به رور می کند. براساس برآورد سازمانهای ذی ربط، احتمال می رود کنفرانس بازسازی غزه در شرم الشیخ بتواند مبلغ 2/8 میلیارد دلار برای این منظور کشورها و نهادهای شرکت کننده را متعهد نماید.
کشورهای شرکت کننده در قبال اختصاص مبلغی به مردم جنگ زده غزه تعهدی ندارند، زیرا هر یک از کشورهای حاضر در این اجلاس با هدفهای منافع خود وعده کمک به بازسازی غزه را ارائه می دهند و کانالهای خاص خود را برای این بازسازی مطرح کرده اند.
براساس آخرین اخبار، آمریکا 900 میلیون دلار، عربستان سعودی 1 میلیارد دلار و انگلیس 43 میلیون دلار وعده کمک به بازسازی غزه را مطرح کردند.
همزمان زمزمه هایی در خصوص نحوه انتقال این کمکها به گوش می رسد که هرگونه مصداقیت اهدا کنندگان این کمکها را با تردید رو به رو می کند.
حسنی مبارک رئیس جمهور مصر، در سخنرانی افتتاحیه کنفرانس شرم الشیخ گفت: با وجود خسارتهای عظیم تجاوز به غزه اما نباید از کل قضیه فلسطین غافل ماند. ابومازن رئیس تشکیلات خودگردان پس از توافق گروه های فلسطینی در قاهره، برای تشکیل دولت وحدت ملی از حماس خواست تا در صورت پیوستن به حکومت وحدت ملی، راه حل سازشکارانه تشکیل دو دولت در کنار هم را باید بپذیرد.
نیکولا سارکوزی رئیس جمهور فرانسه نیز درکنفرانس شرم الشیخ، هرگونه ارائه کمک مالی برای بازسازی غزه را تنها از کانال تشکیلات خودگردان ممکن دانسته است که در طول تجاوز 22 روزه غزه منتظر شکست اراده مقاومت این منطقه و رؤیای واگذاری حاکمیت آن به خود بوده است.
این اظهارنظرها در یک کلام به معنای سیاسی بودن کنفرانس شرم الشیخ است و زمانی که حتی کمک به بازسازی نقطه ای از جهان سیاسی شود، روند عملیاتی آن بر مبنای سود و زیان منافع قدرت کمک کننده محاسبه می شود. قدرتهایی که با شکست اسرائیل در جنگ 22 روزه منافع خود را در معرض خطر دیده اند، چگونه می توانند دست یاریگر صادقی داشته باشند؟ ضمن آنکه تجربه مقاطع گذشته تحولات خاورمیانه ثابت کرده است که هر وعده ای به معنای عمل به آن نیست.
آیا وعده فروش تسلیحات نظامی آمریکا به اسرائیل و عربستان یک ماه قبل از برگزاری اجلاس آناپولیس دست کم برای طرف عربی عملی شده است؟
آمریکا با هدف تشویق عربستان جهت حضور در اجلاس آناپولیس اعلام کرد که فروش 20 میلیارد دلاری تجهیزات نظامی خود را به این کشور و 30 میلیارد دلاری به اسراییل را در دستور کار خود قرار داده است. با گذشت یک سال و نیم از این اجلاس، اما دست کم طرف عربی هیچ گونه قراردادی در این خصوص با طرف آمریکایی امضا نکرده است. معنای این رفتار آمریکا چیست؟
به هر روی، رفتارهای مقطعی غرب با دولتهای خاورمیانه در گذشته هرگونه چشم اندازی را برای بازسازی غزه از رهگذر کنفرانس شرم الشیخ با ابهام و تردید رو به رو می کند و این تصور را در باور عمومی ترویج می کند که این کنفرانس نیز اقدامی سیاسی است. 

http://www.qudsdaily.com/archive/1387/html/12/1387-12-13/page20.html