پای صحبت یک فلسطینی آواره و یک یهودی شهرک نشین در شصتمین سال اشغالگری

هیچ کس بی سبب خانه اش را ترک نمی کند تا آوارگی پیشه سازد

سالروز 60 سالگی .. یک جهان فاصله میان فلسطینی ها و اسرائیلی ها

روزی به خانه مان در یافا باز خواهم گشت...این را احساس درونی من می گوید

وقتی از من می پرسند آیااسرائیل باقی میماند، می خندم و می گویم بهترین مکان برای زندگی ما انگلیس است

همانند "یوم النکبه" و "جشن استقلال اسرائیل" اکرم الشمالی و موشه فیست نیز امسال 60 ساله می شوند ولی شاید هیچ نقطه اشتراکی بین آندو نباشد .
موشه در این روزها فرصتی برای جشن گرفتن و شادی و سرور دارد ولی اکرم در سالروز "یوم النکبه" که 700 هزار فلسطینی طی آن از ترس حملات ارتش اسرائیل از خانه و کاشانه خود دست کشیدند،تنها با خاطراتی دردناک مواجه است .
با آنکه محل زندگی این دو تنها 60 کیلومتر از هم فاصله دارد و اکرم در نوار غزه و موشه در مستعمره رحوفوت در اطراف نوار غزه زندگی می کند ولی دیدگاه های آندو درباره درگیری فلسطینی- اسرائیلی که هر دو با آن بزرگ شده اند ، نشاندهنده شکاف عمیقی است  میان انسانهایی که در کنار هم زندگی می کنند.
اکرم در آغوش مادرش خوابیده بود آنگاه که در شامگاهی تاریک از سال 1948 ،خانواده اش از منزلشان در یافا که اکنون جزئی از تل آویو شده است ،بسوی منزلگاهی ناشناخته هجرت کرد و تاکنون نتوانسته است خانه پدری اش را ببیند ولی همچنان امید آن دارد که روزی پایش به حیاط خانه قدیمی شان برسد .
 وی در پاسخ به سوالاتی که خبرنگار با روشن کردن نوری ضعیف در مغازه کوچک و تاریک وی در غزه از وی می پرسد،می گوید : نمی دانم چگونه و کی .. اما روزی به خانه مان در یافا باز خواهم گشت.این را احساس درونی من می گوید.
پدر موشه یک آلمانی بود که پیش از فرار به یک کیبوتس فلسطینی تحت الحمایه انگلیس، در مزرعه ای کار می کرد و موشه چند ماه پس از اعلام تاسیس اسرائیل به دنیا آمد.
او اکنون معتقد است که یافا و شهرهای اطراف آن بخشهایی جدا نشدنی از کشورش هستند و فلسطینی ها مدتهاست که از حقوق خود دست کشیده و رفته اند.
وی گفت : نمی توان آمد و گفت... مادر من 50 سال پیش اینجا زندگی می کرده و اکنون این مکان از آن من است . آنها زندگی با یهودیان را نپسندیدند و بدون آنکه کسی مجبورشان کرده باشد خود این مناطق را ترک کردند !
اکرم ولی اینگونه به موضوع نگاه نمی کند... چرا که پدر و مادر وی وقتی با 4 فرزند خود منطقه را ترک کردند انتظار بر این گمان بودند که مدتی بعد  که درگیری میان اعراب و یهودیان فرونشست به خانه شان بازخواهند گشت .چیزی که هرگز اتفاق نیفتاد .
با کشته شدن هزاران تن از فلسطینی ها در حوادث خشونت آمیز و حملات غاصبانه صهیونیست ها در ماههای پس از اعلام حکم تقسیم  فلسطین در سال 1947 ،خانواده اکرم و همسایه های آنها سوار بر یک کامیون از منطقه اخراج شده و بسوی غزه روانه شدند و روزها پیش از آنکه شب خسته و وامانده در ساحل به خواب روند ،به دنبال سرپناهی برای زندگی یا مکانی امن برای ساخت سرپناه می گشتند .
اکرم پس از وارد شدن به مدرسه ای که سازمان ملل برای پناهندگان تدارک دیده بود، توانست یک کارگاه کوچک تعمیر خودرو باز کند و می گوید همیشه سعی کردم از سیاست و خشونت که بسیاری اعمال زندگی ما را بی سامان کرده است، دوری کنم.
اما او بدلیل آنکه اسرائیلی ها سرزمینش را غصب کرده اند از آنان کینه به دل دارد و از این سخن موشه که وی و خانواده اش خانه شان را داوطلبانه و بدون اجبار ترک کرده اند ،خونش به جوش می آید .
او می گوید :اسرائیلی ها چگونه  ما را از خانه هایمان بیرون می رانند و آنگاه جمعیتی میلیونی را از روسیه به اینجا می آورند و جایگزین ما می کنند و آنگاه می گویند خودشان خانه و کاشانه شان را ترک کردند ؟؟ هیچ کس بی سبب خانه اش را ترک نمی کند تا آوارگی پیشه سازد .
اکرم از زمانیکه اسرائیل به منظور تضعیف و نابود کردن حماس غزه را در محاصره ای اقتصادی و نظامی قرار داده است برای بدست آوردن یک لقمه نان می جنگد و می کوشد در این وانفسا از گرسنگی نمیرد . در این دوره هیچ سوختی در غزه نیست تا خودرویی کار کند و از این رو مغازه او همیشه خالی بوده است و هیچ ماشینی را برای تعمیر نیاورده اند .
اکرم پیش از این هر روز به تل آویو می رفت تا لوازم یدکی خودروها را تهیه کند اما از ماه جولای 2006 یعنی نزدیک 2 سال است که وی نتوانسته است حتی یک بار از غزه خارج شود و لوازم یدکی بخرد .او می گوید بدترین چیز محروم شدن از آزادی است .
موشه نیز در رحوفوت به تعمیر خودرو مشغول است و مانند اکرم یک مکانیک خودروست و کمتر با فلسطینی ها ارتباط داشته و تاکنون تنها 4 بار به غزه رفته است  که 3 بار آن بعنوان یک نظامی و مدتها پیش از عقب نشینی یکجانبه اسرائیل در سال 2005 ،بوده است.
موشه نیز بسان بسیاری دیگر از اسرائیلی ها درگیری با فلسطینی ها را مساله مهمی می داند ولی در طول زندگی روزمره، کمتر با این موضوع برخورد دارد ، بخصوص اکنون که موج عملیاتهای شهادت طلبانه که چندین سال پیش به اوج خود رسیده بود تا حدودی فروکش کرده و به قولی مقاومت در شلیک چند راکت کوچک دست ساز خلاصه شده است.
او در حالیکه در اتاق پر گل و ریحانش شلوارکی پوشیده و لم داده به تمسخر می پرسد : می دانید روزی چند نفر در جاده ها زخمی یا کشته می شوند ؟؟
وی می گوید : تروریسم مشکل بزرگی است اما راننده های بی احتیاط اسرائیلی مشکل بزرگتری هستند .
وی می افزاید: زیاد درباره آنچه افراد دائما درباره تهدیدات پیرامون بقای اسرائیل تکرار می کنند فکر نمی کنم و وقتی کسی از من می پرسد که آیا به نظرت اسرائیل باقی خواهد ماند، می خندم و می گویم بهترین مکان برای زندگی ما انگلیس است .
او در پایان می گوید : چه چیزی اسرائیل را پس از 60 سال از میان خواهد برداشت؟ چرا درباره کشورهای دیگر نمی گویید که از بین خواهند رفت ؟؟
تفاوتهای میان زندگی موشه و اکرم بسیار است ولی هر دوی آنها معتقدند که پس از این همه سال اکنون زمان مذاکره رسیده است ولی هیچیک از آنان هیچ اعتباری برای گفتگوهایی که ابومازن و اولمرت با حمایت امریکا پیش می برند، قائل نیستند .

تمام./پ/