65 سال مصونیت رژیم صهیونیستی

پانزدهم ماه می هرسال، یک ملت فاجعه تاریخی خود را به یاد می آورد. در سال 1948، مردم فلسطین محکوم به تبعید شدند و کشور مادری شان فلسطین از نقشه ها محو شد. حدود 418 روستا ویران شد و 70 درصد از مردم ما پناهنده شدند.
به مدت 65 سال از زندگی فلسطینیان با فراز و نشیب و تحقیر،و با ملت ما چه در داخل و چه در خارج به عنوان غریبه رفتار می شود. امروز ما هنوز سعی می کنیم تا فلسطین را به نقشه برگردانیم و به عدالت بر اساس قوانین بین المللی برای فلسطینی ها در هرکجای جهان دست یابیم.
این روز ،روزی است که قلب هر فلسطینی را به درد می آورد،واین روز،روزیست که سازمانهای بین المللی میبایست از تعامل خود با مسئله فلسطین شرمسار باشند.پس از گذشت دهه ها از قطعنامه های اجرانشده درخصوص تحقق حقوق مسلم مردم فلسطین، اسرائیل همچنان با مصونیت کامل به راه خود ادامه می دهد.
بیست و پنج سال پس از سازش تاریخی و دردناک فلسطین درخصوص به رسمیت شناختن دولت اسرائیل در 78 درصد از سرزمین تاریخی ما،رژیم صهیونیستی نه تنها کشور فلسطین را به رسمیت نمی شناسد، بلکه همچنان به گسترش شهرکها در سراسر کشور اشغال شده ما ادامه می دهد.
همچنین اسرائیل از شرکت های غیر قانونی و ظالمانه خود سود می برد و این درحالی است که روابط خود را با کشورهای دیگر جهان حفظ کرده است. در سال 1949، جامعه بین المللی عضویت اسرائیل در سازمان ملل را براساس دو شرط پذیرفت: نخست آنکه آنها به قطعنامه 181 ( تشکیل دو کشور) و دوم آنکه به قطعنامه 194 (حقوق آوارگان) احترام بگذارند. البته اسرائیل تاکنون که به هیچ یک احترام نگذاشته است.
در واقع پس از 65 سال اسرائیل حتی به آنچه که در سال 1948 انجام داد، اذعان نکرده است. وحتی شدیدتر تر از قبل، قانونی را وضع کرده است که براساس آن شهروندان فلسطینی ساکن در اسرائیل از برگزاری مراسم نکبت منع شده اند اما انکار نکبه وجود خود آن را نفی نمی کند. امتناع از پذیرش مسئولیت برای امور پناهندگان به این معنا نیست که پناهندگان محو خواهند شد. بر عکس، آن موضوع به سادگی باعث میشود که سازش و رسیدن به صلح پایدار سخت تر شود.
امروز یوم النکبه در بین 11 میلیون فلسطینی در سراسر جهان زنده است. یکی از نمونه های آن، آوارگان فلسطینی در عراق و سوریه هستند که از عواقب ناشی از خشونت های فرقه ای در درگیری که آنها بخشی از آن نیستند، رنج می برند. این وضعیت یک بار دیگر نشان می دهدکه مسئولیت بین المللی برای ایمنی و رفاه مردم فلسطین نمی تواند بدون بازگشت فلسطینی به وطن خود موثر باشد. ما برای دستیابی به صلح تن به سازش های دردآوری دادیم.
برای ما طرح صلح عربی آوردند که براساس آن اعراب درازای عدالت برای فلسطینیان از جمله پایان اشغالگری که از سال 1967 شروع شد و همچنین حل مسئله آوارگان براساس قطعنامه 194 روابط خود را با اسراییل عادی کنند.اما... متاسفانه، آنچه که ما با آن روبرو هستیم یک قدرت اشغالگر است که صلح نمی خواهد، یک دولت افراطی که توسط شهرک نشینان و برای آنها ساخته شده است.
دولتی که در هر زمان که میگویند بین صلح و شهرک یکی را انتخاب کنید البته دومی را انتخاب کرده است. دولتی که وزرای آن خواستار نابودی دولت فلسطین و همچنین خواستار شهرک سازی برای یک میلیون شهرک نشین در سرزمینهای اشغالی هستند. شصت و پنج سال پس از نکبت، تنها پیام جامعه بین المللی باید این باشد که به اندازه کافی کافی است. این شرم آور است که بعد از 65 سال ما هنوز به بیانیه های غیرالزام آور و بدون عمل گوش دهیم.
اکنون زمان آن رسیده است که هر چیز را در جای درست قرار دهیم و آنچه را که لازم است انجام دهیم تا فلسطین به نقشه برگردد.تلاش برای کشوری آزاد و مستقل . برای رسیدن به این هدف، جامعه بین المللی باید دستور العمل های شکست خورده و قدیمی را کنار بگذارد. درخواست برای از سرگیری مذاکرات بدون یک مرجع و یا بدون وادار کردن اسرائیل به منظور احترام به تعهدات قبلی خود، به عبارتی ساده به معنای 20 سال دیگر گفت و گوی توخالی است که اجازه خواهد داد اسرائیل به سیاست استعمار گری و شهرک سازی با پوشش بهتر ادامه دهد .
البته این خود هرگونه چشم انداز باقی مانده برای صلح را از بین خواهد برد. بعد از نیم قرن، این اولین سالگرد نکبت است که در آن فلسطین به عنوان یک کشور به رسمیت شناخته شده در سازمان ملل متحد است. اگر چه ما تحت اشغال هستیم اما یک گام مثبت و محکم در مسیر درست گرفته ایم.
ما پس از آن نیز همان مسیر به سمت اعمال حقوق مشروع و مسلم را ادامه خواهیم داد. ما باید به 65 سال مصونیت از مجازات اسراییل پایان دهیم. جامعه بین المللی نمی تواند مراسم بزرگداشت را بدون در نظر گرفتن هر گونه اقدام واقعی ادامه دهد.
اسرائیل باید آگاه باشد که بهای انکار حقوق مردم فلسطین بالاتر از بهای دستیابی به صلح است. در ذهن اسرائیل، این معادله راه دیگری دارد.
نویسنده: صائب عریقات مذاکره کننده ارشد فلسطین
ترجمه واقتباس: سیروس شیرزاد