حمله به غزه، برد یا باخت رژیم صهیونیستی

جنگ 51 روزه رژیم صهیونیستی علیه نوار غزه و مردم بی دفاع این منطقه تحت محاصره، به موضوعی مهم برای شماری از کارشناسان سیاسی، نظامی و مسائل بین المللی تبدیل شده است و با وجود اینکه مقالات فراوانی در این زمینه به رشته تحریر درآمده است، نگارنده در این گزارش قصد دارد از زاویه خود به بررسی استدلالات مقامات سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی از ارتکاب به این جنایات بپردازد.

شاید کارشناسان امور جنگی و اجتماعی صهیونیستها به این نتیجه رسیدند که جنگ غزه می تواند کمکی به تلاشها برای ضربه زدن به مقاومت ضد صهیونیستی خصوصا پس از ناکامی در جنگ 33 روزه لبنان و بحران تحمیلی سه ساله بر سوریه باشد. اما این پیش بینی چه چالش هایی را می تواند از پیش روی صهیونیستها بردارد و آنها به دنبال بدست آوردن چه اهدافی از جنگ غزه بودند: نخست اینکه غزه به محل اصلی مقاومت تبدیل شده بود و همواره خاری بزرگ در چشمان صهیونیستها است که این مسئله باعث شده خلع سلاح غزه جزو نخستین اهداف آنان باشد.

برای اجرایی شدن خلع سلاح مقاومت غزه، ابتدا می بایست تلفات انسانی وارد شود و حمایتهای مردمی از مقاومت تضعیف شده سپس تونل های زیر زمینی تخریب شوند و البته ذخایر تسلیحاتی غزه نیز به اتمام برسد. بعد از این مراحل، مقاومت بناچار می بایست برای جلوگیری از یک نابودی کامل و کشتار کلی در غزه تن به خلع سلاح داده و در بهترین شرایط وارد فاز گفتگو و موضع گیری سیاسی با رژیم صهیونیستی شود.

دوم، دور ساختن تشکیلات خودگردان از غزه و گروههای اصلی مقاومت که قصد تشکیل دولت ائتلافی را با یکدیگر داشتند. بنیامین نتایاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی بطور کاملا علنی از ابومازن خواست و تهدید کرده بود که از ائتلاف با حماس اجتناب کند که در غیر این صورت آینده ای را برای مذاکرات سازش نمی توان متصور شد.
تشکیل دولت ائتلافی و وحدت ملی بین کرانه باختری و غزه باعث قدرتمندتر شدن فلسطینیان در اعمال فشارها به رژیم صهیونیستی و حتی در معادلات بین المللی می شد. البته نباید فراموش کرد که منافع اصلی وجود اختلافات بین تشکیلات خودگردان و مقاومت غزه، به سود رژیم صهیونیستی و دیگر همپیمانان آنها است.

سوم، اعمال فشار به کشورهای عربی برای تن دادن به روند سازش اعراب و رژیم صهیونیستی که نتیجه آن به رسمیت شناختن این رژیم به عنوان دولتی یهودی می باشد. (رژیم صهیونیستی در اعلامیه سال 1948 به عنوان یک دولت یهودی معرفی شده ولی در قانون رسمی رژیم صهیونیستی واژه دولت یهود در مورد ماهیت این رژیم بکار نرفته است). 

چهارم، استفاده از شرایط منطقه ای و بحران های داخلی سوریه و لبنان و وارد آوردن ضربات سنگین به حماس که علاوه بر محاصره چند ساله این باریکه باعث خواهد شد که مقاومت در مسیری نزولی و فرسایشی حذف شود.
بیش از هشت سال از محاصره کامل نوار غزه توسط رژیم صهیونیستی می گذرد که تصور مقامات اسرائیلی پایان گرفتن و یا حداقل کاهش حمایتهای مردمی از مقاومت را در پی خواهد داشت و با توجه به بحران هایی که در حلقه های حامی مقاومت وجود داشت پیش بینی می شد که مقاومت غزه بدون پشتوانه نتواند تحمل جنگی بزرگ و طولانی را داشته باشد.

حال به نتایج حاصله از این جنگ خونینی که از سوی رژیم کودک کش صهیونیستی به ملت بی دفاع غزه وارد شد می پردازیم:
رژیم صهیونیستی همواره از انتشار آمار واقعی در جنگهای خود خودداری می کند ولی طبق آمار منتشر شده توسط پایگاه خبری الشرق الاوسط برخی آمارهای جنگ اخیر افشا شده است و نشان دهنده تلفات و مجروحان بسیار بالای صهیونیستها می باشد.

اولین نتیجه حاصله برای رژیم صهیونیستی در جنگ 50 روزه، هلاکت 497 نظامی، هلاکت 113 افسر ارتش، مجروح شدن 1259 نفر دیگر و خودکشی 166 نفر به دلیل هراس از جنگ بود. این تعداد تلفات باعث بروز آشفتگی در جامعه صهیونیستی شده و موجی از نارضایتی را در پیش خواهد داشت.

دوم، آشکار شدن ناکارآمدی سامانه های متعدد ضد موشکی در سرزمین های اشغالی که مشهور ترین و معتبرترین آنها سامانه گنبد آهنین است که در طول این جنگ تنها توانست کمتر از 20 در صد از موشکهای مقاومت را مورد هدف قرار دهد. این ناکارآمدی باعث شد تا هدف های مهم و استراتژیکی مانند فرودگاه بین المللی بن گوریون، پایگاه هسته ای دیمونا، پایگاهها و فرودگاههای نظامی و دیگر نقاط مهم در سرزمینهای اشغالی مورد اصابت موشکهای مقاومت قرار گیرد.

سوم، یکی دیگر از نکاتی که در این جنگ به شدت باعث هراس نظامیان صهیونیستی شده بود نفوذ نیروهای چریکی مقاومت به داخل پایگاههای نظامی ارتش صهیونیستی در داخل سرزمینهای اشغالی بود.
از نکات مهم این اقدام نیروهای مقاومت که همواره مقامات صهیونیست از آن به عنوان چالش نظامی یاد می کنند تلفات کم مقاومت می باشد. نیروهای مقاومت به داخل پایگاه های نظامی ارتش رژیم صهیونیستی نفوذ می کردند و پس از به هلاکت رساندن فرماندهان صهیونیستی به پایگاههای خود باز می گشتند.
این موضوع نشان دهنده این مطلب بود که نیروهای مقاومت توان ورود به شهرهای سرزمین های اشغالی را دارند، زیرا ورود به شهرها بسیار ساده تر از ورود و نفوذ به داخل پادگان های جنگی است.

چهارم، ناتوانی سیستم نظامی اسرائیل در شناسایی و انهدام سامانه های پرتاب موشک در باریکه غزه بود. رژیم صهیونیستی برای متوقف کردن حملات موشک تلاش زیادی کرد تا پایگاهها و تجهیزات پرتاب موشک مقاومت را شناسایی کرده و با استفاده از گلوله باران آن مناطق مانع از ادامه حملات موشکی به سمت سرزمینهای اشغالی شود اما نه تنها این مهم میسر نشد بلکه به عنوان ضعفی در سیستم اطلاعاتی صهیونیستها مورد توجه قرار گرفت.

پنجم، نابسامانی اجتماعی در جامعه صهیونیستی و کاهش امنیت روانی که باعث افزایش فضای رعب و وحشت شده است. تداوم حملات موشکی مقاومت و عدم توانایی مقابله سامانه های متعدد ضد موشکی با آنها باعث شد تا موجی از بی اعتمادی به سیستم نظامی در سرزمین های اشغالی فرا گیر شود. این شرایط علاوه بر برهم زدن فضای روانی در جامعه صهیونیستی باعث افزایش موج مهاجرت معکوس از اسرائیل نیز شده است.

ششم، رژیم صهیونیستی در این جنگ متحمل صدمات فراوان اقتصادی شد از جمله آنها می توان به خسارات مالی ناشی از کم شدن درآمدهای صنعت توریست اشاره کرد.
خسارات اقتصادی رژیم صهیونیستی تنها به صنعت توریسم منحصر نمی شود بلکه ضربه به میزان تولید داخلی، عدم استقبال سرمایه داران خارجی برای سرمایه گذاری در اسرائیل، افت شدید بانکداری و حتی کاهش مصرف کالاهای تولید صهیونیستها در خارج از سرزمینهای اشغالی را در پی داشت.

هفتم، همه گیر شدن انزجار ملتهای جهان از رژیم صهیونیستی به دلیل جنایات و اقدامات ضد بشری ماشین جنگی این رژیم اشغالگر علیه زنان و کودکان بی دفاع فلسطینی است. مردم مناطق اروپایی و امریکایی به دلیل وجود سانسور شدید اخبار تا چند سال پیش نمی توانستند از واقعیات رخدادهای فلسطین آگاه شوند ولی اکنون برهمگان آشکار شده که رسانه های غربی اخبار کشتار فلسطینیان را بطور غیر عادلانه ای منتشر می کنند و همین امر سبب بروز اعتراضات و راهپیمایی های گسترده ای در برخی از کشورهای اروپایی شد.

در اینجا نگارنده نتیجه گیری را برعهده خود خواننده می گذارد که آیا جنگ 50 روزه توانست نتیجه مثبتی را برای مقامات صهیونیست به همراه داشته باشد یا این کشتار و اعمال خشونتها باعث تقویت هرچه بیشتر نیروهای مقاومت شد؟
عماد نجار