نگاه یکسویه به "قاتل" و "مقتول" در گزارش جنگ غزه

خبرگزاری قدس (قدسنا)؛ گروه تحلیل و تفسیر

با وجود اینکه کمیته حقیقت یاب شورای حقوق بشر سازمان ملل به علت ممانعت رژیم صهیونیستی موفق به بازدید از صحنه های جنگ 51 روزه ارتش این رژیم علیه نوار غزه در سال گذشته میلادی نشد اما پس از نزدیک به یکسال گزارش خود را بر اساس اسناد و شواهد منتشره درباره این جنگ و همچنین برقراری مصاحبه از راه دور با شاهدان عینی در غزه تهیه و منتشر کرد. درحالیکه انتظار می رفت انتشار این گزارش مرهمی بر قربانیان این جنگ باشد که هنوز هم با آثار و پیامدهای این جنگ دست و پنجه نرم می کنند اما با گنجاندن قربانی در کنار قاتل در این گزارش و در نظر گرفتن وضعیت مشابه برای هر دو طرف داغ  جدید بر دل قربانیان فلسطینی این جنگ گذاشته است.

در این گزارش هر دوی حماس و رژیم صهیونیستی به ارتکاب جنایات جنگی محکوم شده اند اما اتهاماتی که برای حماس ذکر شده به مراتب کمتر ازشاخص هایی است که در تائید و اثبات ارتکاب جنایات جنگی از سوی رژیم صهیونیستی اعلام شده است. البته تفاوت در این کمیت ها شاید نتواند تغییر چندانی در نتیجه داشته باشد و از این جهت محکومیت همزمان حماس و رژیم صهیونیستی به ارتکاب جنایات جنگی را می توان به دو فردی تشبیه کرد که یکی 10 هزار آدم کشته و دیگری تنها یک نفر را  آنهم به صورت غیر عمدی کشته اما قاضی هر دو را به قصاص و اعدام محکوم کرده است. بر این اساس تفکیک نکردن قربانی از قاتل و متجاوز از مدافع یکی از نقدهای اساسی وارده به گزارش کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل است.

اگرکمیته حقیقت یاب سازمان ملل موفق به بازدید از غزه می شد و خرابی ها و ویرانه های ناشی از حملات 51 روزه ارتش صهیونیستی را (که از زمین ، هوا و دریا و با استفاده از انواع  مهمات غیرمجاز صورت گرفت)،مشاهده می کرد شاید تا حدودی در رعایت اصل انصاف و عدالت در تهیه گزارش موثر واقع می شد. زیرا با وجود اینکه نزدیک به یکسال از پایان جنگ و برقراری آتش بس می گذرد اما همه اثار جنگ در غزه به قوت خود باقی است و هنوز هم یک سوم از مردم این منطقه زیر آوارها و چادرها شرایط بسیار سختی را سپری می کنند.

از طرف دیگر بررسی زمینه های وقوع جنگ نشان می دهد این رژیم صهیونیستی بود که به این جنگ و تداوم آن دامن زد. زیرا این رژیم از یک طرف با تشکیل دولت وحدت ملی میان فتح و حماس مخالف بود و از عواقب آن به شدت احساس خطر می کرد و از طرف دیگر موج اعتراضات و درگیری ها در کرانه باختری که در پی تعرضات مکرر صهیونیست ها به قدس و زنده سوزاندن محمد ابوخضیر نوجوان 17 ساله فلسطینی آغاز شده بود، سرزمین های اشغالی فلسطین را در آستانه انتفاضه قدس قرار داده بود که فلسطینی های ساکن اراضی اشغالی 1948 موسوم به اسرائیل نیز تمایل خود را برای شرکت در آن نشان داده بودند و در چنین وضعیتی رژیم صهیونیستی کاملا به جنگ غزه نیاز داشت تا هم مانع از شکل گیری دولت وحدت ملی فتح و حماس شود و هم اینکه اذهان عمومی را از انتفاضه قدس به غزه منحرف کند و جرقه های اولیه آن را تا دیر نشده خاموش کند. بر این اساس چون رژیم صهیونیستی آغازگر جنگ بود بنابراین مسئولیت آن نیز تماما بر عهده این رژیم می باشد اما این نکته در گزارش کمیته حقیقت یاب نادیده گرفته شده و گزارش تنها با  مطالعه غیرمستقیم آثار و پیامدهای جنگ تهیه شده و با توجه به اینکه حماس و دیگر گروهها نیز  طبق اصول و  قوانین حقوق بین الملل مجبور به دفاع از خود بودند لذا برخی از  اقدامات تلافی جویانه انها به بهانه ای برای محکومیت انها به ارتکاب جنایات جنگی تبدیل شده است.

اما در مجموع می توان گفت هر چند برخی از عوامل شکلی از جمله ممانعت رژیم صهیونیستی از ورود کمیته حقیقت یاب به صحنه جرم در غزه در تقلیل کیفی گزارش این کمیته موثر بوده اما به نظر می رسد انگیزه های سیاسی نیز در آن دخیل بوده و از این جهت این گزارش به گونه ایی تهیه شده تنها کسانی که در پی اهداف سیاسی در فلسطین هستند از این گزارش به عنوان  محملی برای پیشبرد اهداف خود استفاده کنند و از این گزارش به عنوان اهرم فشار همزمان علیه حماس و رژیم صهیونیستی در جهت وادار کردن آنها به گام برداشتن در مسیر جدیدی که برای حل بحران هموار می شود، استفاده شود .