چشمانی که دیگر خاموش شده اند(گزارشی از وضعیت غزه)

به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا) "امیرا هاس" ستون نویس روزنامه صهیونیستی هاآرتص در یادداشتی برای مردم نوار غزه در این روزنامه نوشته است: "نواف" یکی از ساکنان خوش شانس نوار غزه است که شغل دارد و برای یک سازمان بین المللی فعالیت می کند، هفته گذشته که مجوز تردد به قدس شرقی را دریافت کرده بود به طور اتفاقی با وی دیدار کردم و سریعا متوجه چشمانش شدم، آن چشم ها شبیه چشمان تمام ساکنان دیگر غزه است که در طول سال گذشته با آن ها دیدار کرده ام. شاید بتوان گفت اصطلاح "چشمان خاموش" فقط برای مردم غزه اختراع شده است.

"حسن زیاده"، روانشناسی است که برای جامعه روان درمانی غزه کار می کند و بسیار نسبت به این نگاه ها و چشمان آشنایی دارد. وی می گوید درد و ترس ساکنان غزه آنقدر عظیم است که دیگر مردم توانایی گریستن ندارند و تمام اشک های آنها خشکیده است.

مردمان بسیار کمی می تواند از غزه خارج و یا به آن داخل شوند. بنابراین افراد خارجی مانند کارکنان نهادها، دیپلمات ها یا خبرنگاران می توانند با چشمان خود ببینند که چگونه ساکنان نوار غزه با بار تلفات و ویرانی های به جا مانده از جنگ 51 روزه تابستان سال قبل کنار می آیند.
به لطف منابع خبری، دریافتیم که یکی از ساکنان خلاق در محله زیتون در شهر غزه برای ایجاد کمی دلگرمی برای ساکنان نوار غزه، دیوارهای خاکستری خانه ها با رنگ های شاد و طراحی های متنوع زیبا می کند.

زیاده با استقبال از این اقدام می گوید، این موضوع همکاری را ترویج می دهد و به مردم کمک می کند که به ناامیدی ناشی از شوک و تلفات قائق بیایند. ولی این تنها گوشه از کل ماجرا است.

یک خبرنگار فلسطینی ساکن در کشوری غربی که اجازه ورود به نوار غزه را دریافت کرده بود از دریافتن اینکه چگونه مرگ به قسمتی "عادی" از محاسبات روزانه ساکنان نوار غزه تبدیل شده شوکه شده بود.

شخصی به او گفته است مدرسه ای دوباره از نو کلاس بندی کرده است چراکه در تابستان گذشته، در یک کلاس 12 دانش آموز فلسطینی کشته شده اند. مرگ به موضوعی ثابت تبدیل شده است و تنها کلاس بندی های دوباره است که مداوم تغییر می کند. زیاده گفته است شماری از فلسطینیان حتی مرگ را تنها راه رهایی فرض می کنند.

پدر مادران نوار غزه ای می گویند فرزندان کوچکشان شب ادراری پیدا کرده اند و کابوس هایی در مورد معلولیت و حملات یک حیوان وحشی می بینند. زیاده در مورد کودکان می گوید: "آنها احساس خشم می کنند و می خواهند انتقام بگیرند، یکی از دلایل جذب آنها به نهاد های نظامی حماس نیز این موضوع است."

نواف که 45 ساله است تصمیم گرفت تا با روانشناسی ملاقات داشته باشد، او به این معتقد نیست که روانشناسان در نوار غزه بتوانند واقعا کمکی به حال او برسانند چراکه به گفته ی وی "آنها نیز از همان آسیب روانی که همه ساکنان غزه در گیر آن هستند رنج می برند."

زیاده این صحبت نواف را درک می کند چراکه خود مادر و سه بردار و یک خواهر زاده اش را در زمان بمباران های اسرائیلی از دست داده است.

زیاده که یک روانشناس ارشد است، برخی مواقع خود نیاز دارد تا همکارانش از کلینیک روان درمانی به او کمک کنند تا بر دردهایش فائق بیاید ولی از سوی دیگر سوگ شخصی اش باعث می شود که حال بیماران نوار غزه ای اش را به خوبی درک کند.

زیاده همچنین در بخش دیگری از صحبت هایش می گوید: " هرجایی که در نوار غزه قدم بزنید، ویرانی هایی می بینید، همه نوع ساختمانی که پس از بمباران های اسرائیلی با اشکال عجیب باقی مانده بودند هنوز همان جا هستند. چشمان شما یک لحظه هم از خاطرات گذشته دست بر نمی دارند".