اگر فلسطینی ها رهبری همچون امام خمینی (ره) داشتند

خبرگزاری قدس؛ گروه تحلیل و تفسیر

یکی از عرصه هایی که همواره در چارچوب پیروزی انقلاب اسلامی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد، آثار و پیامدهای انقلاب اسلامی است که سی و هفتمین سالروز آن روز پنج شنبه گرامی داشته شد وبدین ترتیب انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی وارد سی و هشتمین سال حیات پربرکت خود شد .

هر چند آثار و پیامدهای برون مرزی انقلاب اسلامی را با توجه به گستره و همچنین ماهیت کیفی این آثار و پیامدها نمی توان در یک قالب  مشخص قرار داد اما با توجه به شاخص های موجود تا حدودی می توان جوانب آن  را روشن کرد.

با اندکی دقت و تامل می توان گفت که این شاخص ها در خصوص مسئله فلسطین تا حدودی گویا  و بارز بوده است. از جمله اینکه مسئله فلسطین همواره در کانون قیام و مبارزات مردم ایران و رهبری آن یعنی حضرت امام  خمینی (ره) قرار داشت و این پیوستگی به حدی بود که گاهی این تصور را ایجاد می کرد که ملت فلسطین بخشی از ملت ایران بوده است .

داشتن یک چنین نگرشی به مسئله فلسطین که در اصل از ماهیت اسلامی و ظلم ستیزی انقلاب ایران نشات می گرفت ، آثار و کارکردهای مهمی را به همراه داشت که از جمله مهمترین آنها می توان به تقویت اتحاد ملت های مسلمان حول محور فلسطین برغم تفاوت های فکری و مذهبی میان آنها اشاره کرد.

در حالی که پیش از انقلاب اسلامی ، مسئله فلسطین یک مسئله ملی و یا عربی تلقی می شد و دولت های اسلامی نیز در چارچوب سازمان کنفرانس اسلامی وقت نتوانسته بودند به حداقل وظایف و مسئولیت های تعریف شده خود در قبال فلسطین و قدس شریف عمل کنند ، با پیروزی انقلاب اسلامی مسئله فلسطین به یک مسئله و دغدغه اسلامی تبدیل شد و در عین حال نقش و مسئولیت آحاد مسلمانان مورد تاکید قرار گرفت.

در چنین فضایی بود که گروه های مقاومت اسلامی یکی پس از دیگری در اراضی اشغالی شکل گرفته و ابتکار عمل را در دست گرفتند . در واقع بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران بود که ابتدا گروههای اسلامی و سپس جنبش های فراگیر انتفاضه شکل گرفتند که این تحول بدون تاثیرپذیری و الگوپذیری از انقلاب اسلامی غیر ممکن بود .

انقلاب اسلامی ایران چند مولفه خاص خود را داشت که به روشنی برخی از آنها را می توان در جنبش ملت فلسطین نیز مشاهده کرد.
 نخست تاکید بر نقش فراگیر مردم در صحنه بود که بعد از انقلاب اسلامی ایران نقش مردم در فلسطین ینز فراگیرتر شد.
دوم اینکه مردم ایران با دست خالی اما با اتکاء برعزم راسخ و ایمان قلبی به جنگ دشمن تا بن دندان مسلح رفتند ، مردم فلسطین نیز اولین انتفاضه شان را با سنگ شروع کردند .

سوم اینکه در انقلاب ایران برخلاف انقلاب های پیشین همه مردم شرکت داشتند و از این لحاظ انقلاب ایران یک انقلاب فراطبقاتی و فراحزبی و فراتشکیلاتی بود . همین مولفه ها را  می توان در انتفاضه فلسطین نیز مشاهده کرد.

آنچه در این میان انتفاضه سوم را از دو انتفاضه قبیل متمایز می کند حضور خودجوش نسل جوان در انتفاضه قدس و استفاده از تاکتیک های غافلگیرکننده است که موج وحشت و ترس را بر سراسر سرزمین های اشغالی بخصوص مناطق مختلط حاکم کرده است .

با وجود یک چنین تشابهاتی آنچه شاید بتوان گفت انقلاب فلسطین را از انقلاب اسلامی ایران متمایز کرده و همین امر باعث تاخیر در پیروزی انقلاب فلسطین شده است فقدان رهبری جامع شرایط است که بتواند همه فلسطینی ها را صرف نظر از تفاوت های موجود به دور خود جمع کند.

هر چند در مقاطعی از تاریخ  انقلاب  ملت فلسطین برخی از افراد همچون "شیخ عزالدین قسام" و یا "شیخ احمد یاسین" چنین نقشی را به طور محدود ایفاء کرده اند اما هرگز نتوانسته اند از مقبولیت و مشروعیت عمومی برخوردار شوند.

از این منظر می توان گفت یکی از دلایل تاخیر در پیروزی انقلاب ملت فلسطین فقدان رهبری است که اولا از جامعیت دینی و علمی و بخصوص بینش سیاسی قوی و آگاه به مسائل روز برخوردار باشد و دوم اینکه از مشروعیت و مقبولیت عمومی و فراگیر برخوردار باشد تا  بتواند با حداقل امکانات قدرت بسیج عمومی را داشته باشد .

فقدان یک چنین رهبری موجب شده برخی از گروه های اسلامی فلسطین همچنانکه در قضایای مربوط به پروژه اخوانی کردن منطقه و یا بحران سوریه مشاهده شد دچار خطای استراتژیک شوند و در دامی بیفتند که دشمن صهیونیستی از مدتها پیش پهن کرده بود.

بر این اساس می توان گفت هر چقدر انقلاب فلسطین بتواند خود را به مولفه های انقلاب ایران نزدیکتر کند پیروزی آن نزدیکتر خواهد شد و هرچه از این مولفه ها فاصله بگیرد همچون گذشته باعث تاخیر در پیروزی انقلاب ملت فلسطین خواهد شد .