روز نکبت، خاطره تلخ یک ملت ستمدیده و آواره

خبرگزاری قدس؛ گروه گزارش های خبری

در پانزدهم ماه مه سال 1948حادثه‌ای اسفناک در تاریخ فلسطین روی داد که قلب جهان اسلام را متاثر و دل های مسلمانان را به درد آورد در این روز بیش از 900 هزار فلسطینی از خانه و کاشانه‌شان اخراج، سرزمین مادری شان اشغال و دوران پر محنت و رنج آوارگی شان آغاز شد.این روز به دلیل این که یادآور روزهای تلخ اشغال، مصادره اراضی وآوارگی است روز نکبت نام گرفت که فلسطینی ها از آن به عنوان روز مصیبت یا عزا نیز  نام می برند.

آری شصت و هشت سال از اشغال فلسطین می گذرد و خاطرات تلخ یک ملت آواره و ستمدیده دوباره زنده شده است و این در حالی است که در سایه سکوت و انفعال ارتجاع عرب و برخی از کشورهای اسلامی تجاوزات،حملات، بازداشت‌ها ، سرکوب ها و محاصره شدید این ملت همچنان ادامه دارد و بر تلخی این خاطرات افزوده است. اکنون آوارگان در اردوگاه هایی در کرانه باختری، نوار غزه و دیگر کشورهای همسایه عربی زندگی می‌کنندو هنوز به خانه و کاشانه خود باز نگشته اند. کودکان فلسطینی هر روز از پدران خود می پرسند کی به خانه بر می گردیم و جوابی جز قطرات اشک از بزرگان خود نمی بینند ، کودکانی که بسیاری از آنان پدر خود را هیچگاه ندیدند و شنیده اند که برادران و پدرانشان برای آزادی سرزمینشان به شهادت رسیده اند...

گذری کوتاه بر تاریخچه پیدایش این حادثه تلخ، ابعاد این فاجعه انسانی را بیشتر ثابت می کند زیرا  قطعنامه ننگینی که با اکثریت آرا کشورها به امضا رسید نشان داد ادعای کور دموکراسی خواهی و حقوق بشر ادعایی ساختگی است که برای نادیده گرفتن حقوق انسان ها عنوان می شود.  مراحل اولیه اشغال فلسطین در سال 1897 میلادی از شهر "بال" سوئیس آغاز شد و طی مراحلی با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم "بالفور" در سال 1917 میلادی مقدمات حضور صهیونیست‌ها در فلسطین و واگذاری این سرزمین به آنها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد در تاریخ 29 نوامبر سال 1947 میلادی نزدیک به یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال 1948، قطعنامه شمار 181 خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودی‌ها و عرب‌ها تقسیم کرد. در واقع قطعنامه 181 یک توطئه جهانی برای اشغال فلسطین ، تشکیل رژیم جعلی و ساختگی اسراییل، اشغال فلسطین  و جدا کردن این منطقه مهم و حیاتی از پیکره کشورهای اسلامی و عربی و واگذاری آن به یهودی ها بود.
سازمان ملل با تصویب این قطعنامه زمینه اشغال فلسطین و آواره شدن میلیون‌ها انسان بی‌گناه را فراهم کرد تا عملا شریک جنایات رژیم صهیونیستی باشد. درست یک سال بعد از این قطعنامه، فلسطین کاملا به اشغال صهیونیست‌ها در آمد و فاجعه آوارگی و بی‌خانمانی ملت فلسطین و متقابلا تلاش و مبارزه برای  آزادی فلسطین از چنگال دشمن صهیونیستی آغاز شد.

بنا بر گزارش مرکز آمار فلسطین، اشغال فلسطین در ابتدا باعث آوارگی بیش از 900 هزار فلسطینی از روستاها و شهرهای فلسطین به کرانه باختری، نوار غزه و کشورهای عربی همجوار شد.هزاران فلسطینی نیز که در مناطق تحت سلطه رژیم صهیونیستی ماندند در داخل آواره شدند.این درحالی است که  یک میلیون و 400 هزار فلسطینی در سال 1948 در 1300 روستا و شهر فلسطینی ساکن بودند.صهیونیست ها در آن سال 774 روستا و شهر فلسطینی را به تصرف درآوردند،531  روستا و شهر را منهدم کردند و بیش از 70 قتل عام علیه فلسطینیان به راه انداختند که به شهادت بیش از 15 هزار فلسطینی انجامید.
جمعیت فلسطینیان تا اواخر سال 2013 میلادی به5 میلیون و 900 هزار نفر رسیده که پیش بینی می شود در صورت باقی ماندن نرخ رشد جمعیت به شکل کنونی تا سال 2020 میلادی به 7 میلیون و 200 هزار نفر افزایش یابد و این دقیقا چیزی است که غاصبان قدس از آن هراس دارند و به همین دلیل به کشتار و قتل عام فلسطینی ها دست می زنند.چرا که در صورت ازدیاد جمعیت ، هر فلسطینی رزمنده شجاع و دلاوری خواهد بود که صهیونیست ها را نابود و ریشه صهیونیسم را از جا خواهد کند.
اما صهیونیست ها برای توجیه جنایت وحشیانه خود در کشتار فلسطینی ها و آواره نمودن آن ها به جنگ نرم و تبلیغات دروغین  روی آورده و تلاش می کنند تا مهاجرت اجباری و اخراج فلسطینیان از سرزمین اجدادی خود را وارونه نشان دهند.
روزنامه صهیونیستی هاآرتص در این رابطه به افشاگری پرداخته و می نویسد، تمامی اسنادی که ثابت می‌کرد فلسطینی‌ها در جریان نکبت به ‌زور از فلسطین اخراج شدند، یا پرونده‌هایی که به توصیف جنایت‌ها و تجاوزات نظامیان اسرائیلی پرداخته اند به صورت محرمانه و سری نگه داری می شوند.

"دیوید بن گوریون" نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی برای تهیه این پرونده از بهترین مستشرقان که در خدمت رژیم صهیونیستی فعالیت می‌کردند بهره گرفته تا به ادعای خود ثابت کند که فلسطینی‌ها در سال 1948 از سرزمین‌های اشغالی فرار کردند و با زور اخراج نشدند.

در آن زمان بن گوریون پیش‌بینی کرده بود که اتفاقات این سال ممکن است به ضرر اسراییلی ها تمام شود . به عبارت دیگر اگر  فلسطینی‌ها موفق شوند دنیا را به موضوع نکبت و اخراج خود با زور از سرزمین‌های اشغالی قانع کنند، دنیا به مظلومیت آنان و ضرورت بازگشت آنها به سرزمین خودشان اعتقاد پیدا خواهد کرد. اما اگر اسرائیلی‌ها بتوانند روایتی مخالف آن را ارائه دهند، مانع از این اتفاق می‌شوند.

امروز بیشتر مورخان صهیونیست و غیرصهیونیست اعتقاد دارند که ارتش اسرائیل و گروهک‌های وابسته به آن ساکنان بیش از 120 روستا از مجموع530  روستای فلسطین اشغالی را تخلیه کردند. نیمی از این تعداد روستاها در نتیجه ترس و وحشت ناشی از جنایات اسرائیلی‌ها از مناطق مسکونی خود فرار کردند و بعدها دیگر اجازه بازگشت به آنها داده نشد.

در این میان، کوتاهی کشورهای عربی و اسلامی بر کسی پوشیده نیست چرا که اگر سستی و ضعف و چند دستگی کشورهای عربی نبود و همه متحد و یکپارچه با تبلیغات که نه... با موجودیت جعلی این رژیم اشغالگر و متجاوز مقابله می کردند ، ما اکنون شاهد دردناک‌ترین واقعه تاریخ یعنی مسئله فلسطین نبودیم و آوراگی این ملت مظلوم را نظاره گر نبودیم.اما هنوز هم باید فرصت ها را مغتنم شمرد و به یاری فلسطینی ها شتافت ، به ویژه اکنون که مردم غیور و دلاور فلسطین در قالب "انتفاضه سوم" یا قدس به مقابله با دشمن صهیونیستی پرداخته اند، یاری و پشتیبانی کشورهای عربی و اسلامی می تواند لرزه بر پیکر این رژیم بیندازد و اشغالگران را مجبور به مهاجرت و بازگرداندن فلسطین به ساکنان اصلی آن کند.