راهکار مقاومت در بیت المقدس، معادلات سیاسی را برای همیشه تغییر داد

خبرگزاری قدس (قدسنا)، «رمزی بارود»: ارتش رژیم صهیونیستی طی جنگ شش روزه در سال 1967 میلادی، بیت المقدس  شرقی را اشغال نمود و آن را در سال 1981، علی‌رغم نقض آشکار قوانین  بین المللی، به اراضی تحت اشغال خود ضمیمه ساخت. به مدت 50 سال سیاست ضد انسانی رژیم اشغالگر قدس بر این پایه استوار بود که به تدریج جمعیت صهیونیست‌ها را در بیت المقدس افزایش دهد و به بهانه‌های واهی فلسطینیان را مجبور سازد خانه و کاشانه شان را ترک گویند.

این رژیم همچنین به حفاری‌های به اصطلاح باستان‌شناسی در محلات فلسطینی ادامه داد. اما فلسطینیان توانستند با ایمان سست ناپذیر خود، به مقاومت علیه این سیاست های ددمنشانه بپردازند. به نظر می‌رسد آنچه در روزهای اخیر، ارمغانی که رخدادهای سیاسی فلسطین، از جمله برداشته شدن ورودی‌های امنیتی با خود به همراه داشت، تحولی شگرف در مقابله با سران تل‌آویو بوده است؛ چرا که عرصه‌ی سیاسی آرمان فلسطین را با متغیراتی مواجه ساخت که بازگشت به عقب را ناممکن می‌سازد.

آغاز درگیری‌های مسجد الأقصی

با نگاه به حوادث 14 ژوئیه سال جاری، شاهد آنیم که پس از وقوع حادثه تیراندازی میان 3 رزمنده فلسطینی با مأموران امنیتی رژیم صهیونیستی، پلیس اسرائیل محوطه‌ی مسجد الاقصی را بر روی نمازگزاران فلسطینی بست؛ اما پس از چند روز، هنگامی که نمازگزاران متوجه گردیدند ورودی‌های منتهی به مسجد الاقصی با دوربین‌های امنیتی و گیت‌های الکترونیکی تجهیز شده است، از ورود به این مسجد مقدس امتناع ورزیدند. هدف از نصب گیت‌های امنیتی، راهکاری برای تغییر سریع معادله توسط اسرائیل و افزایش شتاب روند یهودی‌سازی با منزوی ساختن محله‌های فلسطینی بیت المقدس شرقی بود.

بازگشت به عقب، دیگر ممکن نیست

نخستین مؤلفه‌ای که شاید بیشتر از هر یک طرف‌های درگیر، از واکنش مردمی نسبت به اقدامات رژیم صهیونیستی شگفت زده ماند، گروه‌های سیاسی فلسطینی بودند. در اعتراضات گسترده‌ی نمازگزاران فلسطینی، فتح و جنبش حماس که دو جریان سیاسی غالب فلسطین به شمار می‌آیند، صرفاً تماشاچی بودند و در عمل نتوانستند نقشی در به‌راه‌اندازی یا مدیریت اعتراضات مردمی ایفاء نمایند؛ چرا که رهبری این مبارزات، کاملاً مردمی بود. از سویی دیگر، نه هشدارهای بی ثمر کشورهای عضو اتحادیه‌ی اروپا و نه بیانیه‌های کلیشه‌ای محکومیت توسط کشورهای عربی، هیچ‌کدام نتوانستند اسرائیل را وادار به عقب‌نشینی و قبول شکست نمایند. این بار پیروز میدان، اراده‌ی فولادین و خلل‌ناپذیر مردم مسلمان فلسطین بود. این پیروزی را می‌توان از میان رفتن نقش فتح و حماس در رهبری حرکت‌های مردمی فلسطین دانست و اینجاست که نگرانی‌های رژیم صهیونیستی فزونی خواهد گرفت. می‌توان یک گروه یا جنبش سیاسی را با امتیازدهی یا مذاکره به خواسته‌ای معین وادار نمود، اما چنین راهبردی نسبت به جنبشی خودجوش، دست نیافتنی‌است.

بازنده‌ی دیگر میدان، اردن بود. از سال 1967 میلادی، اسرائیل و اردن بر اساس توافقی، اداره‌ی امور مسجد الاقصی را بر عهده سازمان وقف اسلامی قرار دادند، اما با توجه به این حقیقت غیر قابل انکار که سرنوشت مسجد الاقصی با سرنوشت ملت فلسطین گره خورده و از آنجا که این مکان مقدس از اهمیت نمادین بالایی نه تنها برای فلسطینیان بلکه برای عموم مسلمین برخوردار است، رژیم صهیونیستی این بار تحت تاثیر احزاب دست راستی همچون «لیکود» و «یسرائل بیتنو» سعی داشت، با  ایجاد چالش گیت‌های الکترونیکی در ورودی‌های مسجد الاقصی، عکس العمل احتمالی فلسطینیان را بیازماید. عنصر خنثی دیگر واکنش سیاسی این روزها، اردن بود. امان نیز بجز وعده‌های توخالی همیشگی خود و عربده‌زدن‌های سیاسی پوشالی، نتوانست سهمی از شیرینی پیروزی ملت فلسطین را به کام خود درآورد.

این تنها جنبش خودجوش مردمی در فلسطین بود که توانست کابینه‌ی رژیم صهیونیستی را متقاعد سازد، تا لااقل برای برهه‌ای، سیاست‌های خصمانه‌ی خود را در قبال شهروندان بی‌دفاع فلسطینی متوقف سازد. جوانان قهرمان فلسطینی که تنها مطالبه‌شان، داشتن حق آزادی در برپایی فرائض دینی بود، بهای سنگینی برای نیل به این مقصود پرداختند. چندین نفر به شهادت رسیدند و ده‌ها تن دیگر به شدت زخمی و مجروح شدند، اما توانستند غریو آزادی‌شان را به گوش سردمداران رژیم اسرائیل و همچنین تشکیلات خودگردان عملاً ناکارآمد فلسطینی، به ریاست محمود عباس (ابو مازن) برسانند.

آنچه که رخ داد بی سابقه بود. جوانان سلحشور فلسطینی توانستند جواب قاطعی به تجاوزگری‌های  رژیم  بدهند. به نظر می‌رسد فلسطینیان آموخته‌اند که هرگاه به صورت مستقل عمل نمایند و به دور از جریانات سیاسی که هر کدام به دنبال منافع خودشان هستند، ابتکار عمل را به دست بگیرند، دشمن صهیونیست را به زانو درخواهند آورد. به باور بسیاری از کنشگران سیاسی این پیروزی معادلات سیاسی فلسطین را برای همیشه تغییر داد؛ زیرا مردم فلسطین  بار دیگر به قدرت عظیم خویش پی بردند.

انتهای پیام / آ.ق.