دانشکده کندیِ هاروارد در خدمت مردم یا در خدمت قدرت و لابی اسرائیل؟

به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا) این مجله آمریکایی در مقاله خود با عنوان « آیا دانشکده کندیِ هاروارد در خدمت مردم است یا در خدمت قدرت؟» به قلم «مایکل مسینگ» نوشت؛ درصد قابل توجهی از دانشجویان یهودی بورسیه این دانشکده در یگان های پلیس، سرویس اطلاعات داخلی اسرائیل، وزارت جنگ و موساد کار می کنند.

مایکل مسینگ در ابتدای این مقاله نوشت: در تاریخ 5 ژانویه ساعاتی پس از آنکه مقاله من درباره چراییِ لغو بورسیه «کنت راث» مدیر سابق دیده بان حقوق بشر منتشر شد، ایمیلی از راث دریافت کردم. راث نوشته بود که گاردین از او خواسته مقاله ای بنویسد. من هم به طنز برایش نوشتم شاید با این کار دوباره دانشکده کندی تو را دعوت کند و او هم پاسخ داد احتمالش زیاد است!.

دو هفته بعد دانشکده کندی مجدد راث را دعوت کرد. بازگرداندن وی سبب به راه افتادن موجی از اعتراضات و پوشش های رسانه ای شد. «داگلاس المندورف» رئیس دانشکده کندی با حضور کنت راث در مرکز حقوق بشر دانشکده کندی به دلیل گرایش های ضد اسرائیلی مخالفت کرده بود. در تاریخ هفتم ژانویه، «متیاس ریس» مدیر مرکز حقوق بشر این دانشکده برای من نامه ای نوشت که  کنت بسیار شجاع است و هرگز از مناظره شرمنده نبوده است.

مرکز پِن آمریکا (مرکز غیردولتی حمایت از آزادی قلم) از این تصمیم رئیس دانشکده کندی ابراز تاسف کرد و گفت این تصمیم سبب طرح پرسش های جدی درباره برنامه حقوق بشر هاروارد می شود. بیش از هزار دانشجو و فارغ التحصیل دانشگاه هاروارد با امضای نامه ای از این تصمیم علیه کنت راث انتقاد کردند و گفتند المندورف یعنی رئیس این دانشکده باید استعفا دهد. یکی از اعضای هیئت علمی که علیه این تصمیم المندورف اعتراض کرده بود، لری سامرز بود. لری سامرز در توئیتی نوشت که از مواضع کنت راث، درباره اسرائیل بیزار است اما فکر می کند جلوگیری از پیوستن او به مرکز حقوق بشر سبب می شود "تکثر"، که ارزشی مهم در دانشگاه هاست از بین برود.

این مناقشه نه تنها توسط گاردین، بلکه توسط هاروارد کریمسون، کرونیکل آموزش عالی و بوستون گلوب پوشش داده شد، که در سرمقاله ای تند، رئیس دانشگاه را به دلیل ارسال «پیامی دلهره آور مبنی بر اینکه محدودیت های قابل توجهی در هاروارد وجود دارد» سرزنش کردند. در این صورت ، به نظر می‌رسد که اگر کسی به شدت از دولت اسرائیل انتقاد کند، ممکن است عواقبی برای حرفه‌اش به همراه داشته باشد. به همین دلیل است که المندورف به راث و مهم ‌تر از آن، به دانشجویان و اساتید دانشگاه هاروارد توضیح مناسبی بدهکار است.

خود راث کارزار خستگی ناپذیری را علیه رئیس دانشگاه راه انداخت و همان تاکتیک‌هایی را که در هنگام مدیریت دیده‌بان حقوق بشر علیه حاکمان مستبد به کار برده بود، استفاده کرد. در ده ها مصاحبه و حضور در برنامه های گفتگو محور، وی از المندورف خواست که دلایل تصمیم خود را فاش کند. وی در یک مقاله نظری در گاردین نوشت: « محروم شدن از این کمک هزینه به طور قابل توجهی مانع روند آینده من نخواهد شد. اما من نگران دانشگاهیان جوانی هستم که کمتر شناخته شده اند. اگر من به دلیل انتقاد از اسرائیل  می توانم محروم شوم، آیا آنها این ریسک را خواهند کرد که انتقاد خود را از اسرائیل مطرح کنند؟».

گروه اندکی از المندورف حمایت کردند. «جرالد اشتاینبرگ» بنیانگذار سازمان غیردولتی مانیتور که به شدت طرفدار اسرائیل است، به رئیس دانشگاه تبریک گفت که فریب «وجهه اخلاقی اعطا شده به راث و  دیده بان حقوق بشر را نخورد».

«جاناتان گرینبلات» مدیر اتحادیه ضد افترا نیز در مقاله‌ای در تایمزِاسرائیل، من را متهم کرد که «سوراخ خرگوش یهودی‌ستیزانه» را فرو ریختم و به «استعاره های یهودی‌ستیزانه» درباره «کنترل، قدرت و نفوذ مالی یهودیان» دامن زدم. همه اینها بخشی از کارزار اتحادیه ضد افتراست تا منتقدان اسرائیل - از جمله یهودیان - را با قلم موی یهودی ستیزی در تلاشی مذبوحانه برای ترساندن آنها به سکوت بکشاند. این نه تنها کارساز نخواهد بود، بلکه در زمانی که مبارزه با یهودستیزی مانند همیشه ضروری است،اتحادیه ضد افترا را بی اعتبار می کند.

در اوایل فوریه، راث چند روز را در یک دور پیروزی در دانشکده گذراند ، سخنرانی کرد، در کلاس‌ها حاضر شد و با خود المندورف ملاقات کرد. او در هر فرصتی از رئیس دانشگاه می خواست تا درباره تصمیم اولیه خود ( لغئ کمک هزینه) توضیح دهد. راث به نیویورک تایمز گفت: به وضوح به نظر می‌ رسد که وابستگی دانشکده به کمک های خیرین استقلال آن را تضعیف می‌کند.

وی به من گفت: «من فکر می کنم همه چیز به اسرائیل ربط دارد».

 آیا همینطور است؟ در حالی که پی بردن به ذهن و افکار رئیس دانشکده غیرممکن است، بررسی دقیق فعالیت های دانشکده کندی می تواند به روشن شدن تصمیم المندورف کمک کند و در عین حال برخی مشکلات ساختاری و عمیق تر را در ثروتمندترین و معتبرترین دانشکده سیاست عمومی نشان دهد.

اقدامات دانشکده کندی نشان می دهد گشوده بودن درِ این مدرسه به روی واشنگتن و وال استریت، حواشی سودساز اساتید، وزن خیرینِ کمک دهنده مالی به مدرسه و نام دانشگاه هاروارد سبب می شود این دانشگاه نتواند چندان مستقل باشد. اما دانشکده کندی بیش از همه خدمت به عموم را با خدمت به قدرت اشتباه گرفته است.

حضور گسترده اسرائیل در این دانشکده، یک مکان خوب برای شروع است. هسته اصلی آن «بورسیه وکسنر اسرائیل» (Wexner Israel) است. از سال 1989، بنیاد وکسنر هر سال 9 یا 10 اسرائیلی را به دانشکده می ‌فرستد که شهریه، بلیط هواپیما، مسکن و حتی هزینه کتاب‌های درسی آنها را می پردازد.

تجزیه و تحلیل بیش از 300 فارغ التحصیل این برنامه نشان می دهد که اکثریت قریب به اتفاق، اسرائیلی های یهودی هستند. 20 درصد از جمعیت اسرائیل که عرب هستند و نزدیک به 5 درصد که مسیحی غیر عرب هستند یا به عنوان یهودی شناخته نمی‌شوند، تنها درصد کمی از این افراد بورسیه را تشکیل می‌دهند. حتی در میان جمعیت یهودی اسرائیل، دامنه همنوعان محدود است. میزراحیم (اسرائیلی های یهودی از کشورهای عربی یا شمال آفریقا) تقریباً 45 درصد از جمعیت اسرائیل را تشکیل می دهند، اما تنها تعداد انگشت شماری از دریافت کنندگان بورسیه وکسنر را تشکیل می دهند. بخش عمده ای از آنها از همان قشر جامعه شناختی هستند و حتی نماینده جامعه یهودی اسرائیل نیستند.

این قشر عمدتاً متشکل از متخصصان و کارمندان دولتی است که برای مشاغل بالاتر آماده می شوند. حدود 10 درصد از فارغ التحصیلان در زمینه آموزش، امور بشردوستانه یا عدالت اجتماعی اشتغال دارند. 10 درصد دیگر در بهداشت، پزشکی یا بیمارستان ها مشغول هستند و نسبت مشابهی نیز در دانشگاه، روزنامه نگاری و هنر فعالیت می کنند. حدود 20 درصد در وزارتخانه های دولتی - از حمل و نقل و انرژی گرفته تا دارایی و امور خارجه – همکاری دارند. مابقی اکثرا در ارتش، یگان اطلاعات، مجریان قانون یا امور جنایی جذب شده اند. از 250 نفری که اطلاعات شغلی آنها در دسترس است، حدود 12 نفر با پلیس یا اطلاعات داخلی همکاری دارند که به طور مشخص سه نفر از آنان  به شین بت، (سرویس اطلاعات داخلی اسرائیل) مرتبط هستند. بزرگترین گروه - حدود 40 نفر - در ارتش اسرائیل یا وزارت دفاع (جنگ) مشغول کار هستند. سه نفر از بورسیه وکسنر عضو موساد، (سرویس اطلاعات خارجی اسرائیل) هستند، اما بدون شک تعداد دیگری نیز هستند از جمله افرادی که ظاهرا در دفتر نخست‌وزیری کار می‌ کنند

با توجه به اعتبار و منابع دانشکده کندی باید گفت که این دانشکده بسیار ضعیف عمل می کند. به لطف مراودات آسان دانشکده با واشنگتن و وال استریت، حاشیه های پردرآمد اساتیدش، میزان سنگین کمک کنندگانش، جذابیت نام هاروارد و بسیاری از جویندگان موقعیت که مشتاق ارتباط با آن هستند، این دانشکده وابسته به سیستمی شده است که قادر به ارائه نقد مستقل از آن نیست. اگرچه این مکتب سیاست عمومی است، اما دانشکده کندی خدمت به مردم را با خدمت به قدرت اشتباه گرفته است.

در حالی که این مقاله در حال انتشار بود، هاروارد اعلام کرد که کنت گریفین صرف نظر از شرایط اقتصادی، 300 میلیون دلار به دانشکده هنر و علوم دانشگاه «برای حمایت از مأموریت دانشکده و پیشبرد تحقیقات پیشرفته و گسترش دسترسی و تعالی در آموزش برای دانشجویان و دانش پژوهان» کمک کرده است. به منظور قدردانی، "دانشکده فارغ التحصیلان هنر و علوم" به "دانشکده فارغ التحصیلان هنر و علوم کنت سی گریفین" تغییر نام داد. گریفین، مدیر عامل شرکت سرمایه‌گذاری جهانی سیتادل  دارای ثروت تخمینی خالص 35 میلیارد دلاری است که در فهرست "فوربس 400 "(فهرستی از ثروتمندترین آمریکا) می تواند در رتبه 36 قرار بگیرد.  

شاید این «تحقیقات پیشرفته و پیشرو» می ‌تواند شامل نگاهی باشد که چطور ثروتهای مالی کشور به طور فزاینده‌ای راه خود را به دانشگاه‌های آمریکا باز کرده‌اند و نه تنها اعتباری کسب کرده‌اند بلکه  می تواند نوعی محافظت در برابر کسانی باشد که ممکن است نگاهی دقیق‌تر به نحوه کسب درآمد و ثروت داشته باشند.

مترجم: سیروس شیرزاد