راهپیمایی خبرنگار مجروح از جنگ غزه با مشعل المپیک

13اکتبر سال گذشته (22 مهر 1402) بود که حمله تانک رژیم صهیونیستی سبب کشته شدن عصام عبدالله فیلمبردار رویترز شد. ای درحالی بود که او در جنوب لبنان به همراه شش روزنامه نگار دیگر در حال تهیه گزارش بود. ویدئویی که سازمان عفو ​​بین الملل منتشر کرده است نشان می دهد چگونه بازرسان حقوق بشر در بررسی های خود به این نتیجه رسیدند که عصام عبدالله با گلوله تانک رژیم صهیونیستی شهید شده است.

به گزارش خبرگزاری قدس(قدسنا) به نقل از شبکه تلویزیونی «دموکراسی نَو»، کریستینا عاصی عکاس-خبرنگار خبرگزاری آسوشیتدپرس که در حملات رژیم صهیونیستی پای خودش را از دست داد در گفت و گو با این شبکه، دیدگاه خود در مورد جنگ در غزه را مطرح کرد و گفت: این کار برای ادای احترام به بهترین دوستم عصام عبدالله  و همه خبرنگارانی دیگری است که امسال از دست دادیم؛ این کار برای آن ها و ادای احترام و تجلیل از آن ها است. این کار برای گرامیداشت یاد آن هاست. من یاد و خاطره عصام را زنده نگه خواهم داشت و هر کاری که انجام می دهم، همه برای اوست.

وی ادامه داد: روز 13 اکتبر (22 مهر 1402) مشغول تهیه خبر بودیم؛ گروهی از خبرنگاران در جنوب لبنانبودیم. شنیدیم که در یک روستای نزدیک ما، بمباران شده است همه ما به آنجا رفتیم. ما به طور خاص یک جا را برای قرار گرفتن خودمان انتخاب کردیم تا در معرض دید باشیم و مشکوک به نظر نرسیم.  یک پهپاد  هم در تمام مدت، ما را زیر نظر داشت. با گذشت حدود 40 تا 50 دقیقه ناگهان هدف قرار گرفتیم؛ من بلافاصله روی زمین افتادم و دیگر پاهایم را احساس نکردم، شروع کردم با فریاد همکارم دیلن کالینز را صدا کردم تا به من کمک کند؛ متأسفانه چند ثانیه بعد دوباره هدف حمله قرار گرفتیم و همه ناپدید شدند و یک خودرو در کنار من در حال سوختن بود و می ترسیدم در شعله های آتش بسوزم و بمیرم. بایستی کاری انجام می دادم. شروع کردم با خزیدن از آنجا دور شوم، تجربه وحشتناکی بود و اصلا نمی دانستم که عصام عبدالله را در همانجا از دست داده ایم؛ بعداً وقتی در بیمارستان به هوش آمدم فهمیدم او شهید شده است.

این خبرنگار جنگی اظهار داشت: (المپیک پاریس) فرصت فوق العاده ای است تا توجه جهانیان را به سمت اتفاقی جلب کنیم که برای ما اتفاق افتاده است و توجه ها را به سمت نیاز فوری به محافظت از خبرنگاران، به ویژه خبرنگارانی جلب کنیم که باوجود آسیب های جسمی و روحی، همچنان به کار خبری خود ادامه می دهند. ما فقط خواستیم این پیام را به جهانیان ارسال کنیم تا صدای ما را بشنوند و حقیقت را بدانند و از جنایاتیکه در این منطقه رخ داده است مطلع شوند.

وی اشاره کرد: من برای مدت دوازده  روز در حال اغماء (کما) بودم و پس از به هوش آمدن، تازه متوجه شدم که کل زندگی ام تغییر کرده است؛ مجبور شدم پنج ماه در بیمارستان بمانم و در حال حاضر که 9 ماه از مصدوم شدنم گذشته است، هنوز در حال انجام جراحی هایی هستم؛ هنوز نمی توانم راه بروم و حدود یک سال زمان نیاز دارم تا بتوانم دوباره بایستم و راه بروم و وظیفه و مأموریتم را انجام دهم.

عاضی اذعان کرد: درباره اسرائیل باید عرض کنم که آن ها مسئولیتی را بر عهده نگرفتند. آن ها فقط عذرخواهی کردند و گفتند اینجا منطقه جنگی است و این اشتباهی بوده که رخ داده است اما مسئولیت اتفاق رخ داده را بر عهده نگرفتند. این درحالی است که همه بررسی ها و نظرات کارشناسان نظامی ثابت می کند که این یک حمله هدفمند بوده است. ما دو مرتبه هدف قرار گرفتیم و بعد هم که با مسلسل به سمت ما شلیک کردند. چطور ممکن است این اتفاق، اشتباهی بوده باشد؟!

و افزود: تحقیقات در حال انجام است وخبرگزاری ما با عفو بین الملل و سازمان های حقوق بشری و همه سازمان های دیگری همکاری می کنند تا عدالت درباره ما اجرا شود. اما همه می دانیم که وقتی صحبت از اسرائیل به میان می‌آید، عدالت دست نیافتنی است. امیدوارم همه این تلاش‌های جمعی که انجام می شود، واقعاً به نتیجه ای منجر شود.

این خبرنگار مجروح خاطر نشان کرد: ما جلیقه‌ های مخصوص خبر می‌پوشیم و همه اقدامات احتیاطی را انجام می‌دهیم، ما کلاه ایمنی به سر می‌کنیم و روی خودروهایمان، نشانه های مخصوص گروه خبری را درج می کنیم. همه نشانه‌ها گویای آن است که ما اصحاب رسانه هستیم و فقط مشغول انجام کارمان هستیم و ما اسلحه در دست نمی گیریم بلکه دوربین در دست می گیریم، این مسئله بسیار قابل توجه است. بعد از حمله به ما، سه همکار دیگر را از یک شبکه تلویزیونی دیگر نیز از دست دادیم زیرا آن ها نیز هدف حمله قرار گرفتند. بعد هم حمله دیگری رخ داد. آن ها (نیروهای صهیونیست) می خواستند خبرنگاران را بترسانند. به همین دلیل است که خبرنگاران، دیگر به سمت مرز جنوبی لبنان نمی روند.

وی در انتها گفت: احساس می کنم همه چیز را از من گرفته اند. تمام زندگی ام را از من گرفته اند. حتی امکان حرکت را از من سلب کرده اند. 9 ماه است که قادر به کار نیستم. فکر می کنم وقتی کسی تجربه ای وحشتناک به اندازه تجربه من داشته باشد و هر روز برای زنده ماندن از نظر روحی و جسمی می جنگد، دیگر چیزی نمی تواند مانع شما شود. اجازه نمی دهم صدای مرا خفه کنند. بی تردید، به کارم بازخواهم گشت و وظیفه و مأموریت خودم را انجام خواهم داد. خبرنگاران ماموریت دارند اتفاقاتی را که رخ می دهد مستند کند. ما فرهنگ موجود مبنی بر مصون بودن از مجازات عوامل چنین کارهایی را نمی‌پذیریم. باید کاری انجام شود. باید کاری کنیم. ما دیگر به حرف نیاز نداریم بلکه عمل لازم است. باید از خبرنگاران و غیرنظامیان محافظت شود.

انتهای پیام/م.د