چرا عملیات «طوفان الاقصی» تنها گزینه فلسطینیان شد؟/ روایتی از ۱۶ سال بحران انسانی همه‌جانبه

به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا) اوضاع انسانی و کمبود مواد غذایی در غزه به شدت وخیم شده به حدی که چندی قبل، دست‌کم ۱۱ کارشناس منصوب‌شده توسط شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، درخواست اضطراری‌ را برای اعلام قحطی در غزه صادر کردند. اما بحران انسانی غزه دقیقا چه زمانی آغاز شد؟

بحران انسانی در نوار غزه یک روند تدریجی و پیچیده‌ای است که ریشه‌های آن به سال‌ها قبل و به ویژه پس از سال 2006 باز می‌گردد. از سال 2006 و اعمال محاصره غزه از سوی رژیم صهیونیستی، مردم این باریکه با کمبود مواد غذایی، آب آشامیدنی، مراقبت های پزشکی مناسب و اساسی ترین نیازهای انسانی مواجه بوده اند و در عین حال گذرگاه ها برای ورود و خروج آنها بسته بوده است.

تبعات سه جنگ متوالی (2008، 2012 و 2014) بر غزه به حدی شدید بوده که تقریبا تمامی زیرساخت های آن را تخریب کرده بود.

از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ (15 مهر 1402) با شدت گرفتن درگیری ها و افزایش خشونت ها، وضعیت انسانی در این منطقه به طرز نگران کننده ای بحرانی شد. در حقیقت عملیات طوفان الاقصی در 7 اکتبر 2023 (15 مهر 1402) واکنشی بود به به 16 سال جنایت و اشغالگری و جنگ و ترور و محاصره همه جانبه.

آمارهای تکان‌دهنده از دلِ محاصره

وضعیت اجتماعی و اقتصادی غزه به دلیل محاصره بی‌رحمانه و همه جانبه رژیم اشغالگر از ۱۶ سال پیش از ۷ اکتبر آغاز شد و به طور پیوسته رو به وخامت گذاشت. این محاصره، اقتصاد غزه را نابود کرد، توانایی ایجاد فرصت‌های شغلی را از بین برد، جامعه را فقیر کرد و توسعه آن را متوقف کرد؛ این‌ها همه در حالی بود که غزه از مهارت‌های بالا و ظرفیت های عالی برخوردار بود.

بر اساس آمار به‌روز شده آژانس امداد و کار سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی (UNRWA) در آگوست ۲۰۲۳ (مرداد 1402- 2 ماه قبل از آغاز عملیات طوفان الاقصی):

• -   ۸۱.۵% از ساکنان غزه به دلیل محاصره این منطقه از سوی اشغالگران فقیر شده‌اند.
• -  نرخ بیکاری کلی در این منطقه به ۴۶.۶% رسیده است.
• -   ۶۲.۳% از جوانان بین ۱۵ تا ۲۹ سال، هیچ فرصت شغلی ندارند.
• -   ۱.۳ میلیون نفر از ساکنان غزه (معادل ۵۸%) به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند.
• -   ۲۹% از خانواده‌های فلسطینی به دلایل شرایط تحمیل شده از سوی رژیم صهیونیستی، در شرایط فاجعه‌بار یا وخیمی به سر می برند؛ این در حالی است که این میزان در سال ۲۰۲۲، تنها ۱۰% بوده است.

از سوی دیگر، در نتیجه تلاش مستمر اشغالگران برای منزوی کردن غزه از طریق محاصره، میانگین رشد تولید ناخالص داخلی در این منطقه، از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۲۲، تنها ۰.۴% بوده است. بر اساس آمار صندوق بین‌المللی پول در سپتامبر ۲۰۲۳ (شهریور 1402 – یک ماه پیش از عملیات طوفان الاقصی) سهم سرانه تولید ناخالص داخلی نیز سالانه به ۲.۵% کاهش یافته است.

آمارهای فوق نشان می دهد که شرایط ایجاد شده توسط رژیم صهیونیستی، وضعیت اسفناک انسانی را تشدید کرده بود و بحران غذایی و انسانی فعلی  ریشه در  همان سال های محاصره دارد.

سال‌ها محاصره غزه از سوی رژیم صهیونیستی، همچنین منجر به فروپاشی بخش‌های تولیدی، خدمات اجتماعی اساسی و زیرساخت‌ها در این منطقه شهری شده بود. محروم کردن غزه از انرژی نیز منجر به محرومیت آن از خدمات بهداشتی، آب و فاضلاب شد و اقتصاد شکننده غزه، به ویژه بخش‌های تولیدی و کشاورزی را از پای درآورده بود.

از نظر بهداشتی، جنگ‌های مکرر رژیم اشغالگر علیه این منطقه، هزاران آسیب دائمی، معلولیت، تروماهای روانی و اجتماعی را به همراه داشته و سیستم‌های بهداشتی را هدف قرار داده است. به موازات این‌ها، اشغالگران محدودیت‌های خود را برای ورود تجهیزات پزشکی ضروری به غزه و خروج بیماران به منظور دریافت مراقبت‌های پزشکی اساسی و نجات‌بخش، تشدید می کردند.

مقاومت؛ پاسخی به سال‌ها ظلم و ستم

مقاومت در غزه، ریشه در تلاش مردم برای داشتن یک زندگی شرافتمندانه و دسترسی به نیازهای اولیه مانند غذا و دارو دارد. رژیم صهیونیستی با محاصره غزه، قصد داشت تا توانایی‌های مقاومت را محدود کند، اما این اقدام نه تنها مانع از پیشرفت مقاومت نشد، بلکه نتایج عکس داد و به شکل‌گیری “طوفان الاقصی” انجامید.

در ۷ اکتبر، تنها رزمندگان مقاومت نبودند که دیوار حائل رژیم صهیونیستی را در هم شکستند، بلکه جوانانی از غزه پا به عرصه گذاشتند که به مقاومت به عنوان راهی برای انتقام از سال‌ها محاصره، فقر و کشتار توسط اشغالگران ایمان داشتند. در میان رزمندگان مقاومت، جوانانی بودند که اعضای خانواده‌شان در بمباران‌های جنگ‌های قبلی به شهادت رسیده بودند، یا کسانی که یکی از اعضای خانواده‌شان از بمباران جان سالم به در برده بود، اما بعداً به دلیل کمبود دارو یا ناتوانی در پرداخت هزینه خروج از غزه، جان خود را از دست داده بود. در میان آن‌ها، کسانی بودند که اشغالگران مادرانشان را در مرز با مصر تحقیر کرده بودند. همچنین، کسانی بودند که فرزندانشان، قبل از عقب‌نشینی اشغالگران، در حین عبور از خیابان به سمت مدرسه، گلوله‌ای به سینه‌شان اصابت کرده بود. کسانی بودند که اشغالگران رویاهایشان را در شب عروسی، برای تشکیل یک خانواده ساده، با تخریب خانه‌شان نابود کرده بودند.. و داستان‌هایی که پایانی ندارند و با سنگینی، ظلم و بارهایی که کوه‌ها را از هم می‌پاشند، انباشته می‌شوند.

همه این جوانان در 7 اکتبر با انگیزه انتقام از خون شهدای خود و رهایی از ظلم و ستم، شراره آزادی را دوباره شعله‌ور کردند تا به جهانیان نشان دهند مقاومت، راهی برای داشتن یک زندگی بهتر است.

 

انتهای پیام/ م.ر